First blog post

I do. I wonder. Constantly. Wat gebeurt er toch allemaal? En wat zouden Rocco (6) en Elle (4) nu toch denken van deze afgelopen weken? We namen ze ‘zomaar mee’ uit Nederland, weg van hun vertrouwde omgeving en fijne familie en vrienden. En ik verwonder me. Gaat het hier zo? Waarom werkt dit zo en waarom wist ik dit niet? Het inburgeren en wennen, de verhuizing, het voelt deze eerste weken alsof ik vaak faal. En nee, nu roep ik niet hard “how facinating!“, nu voelt het ook echt als balen/falen. Want we (ik ook!) zijn moe, en als het een na het ander dan tegenzit dan ben je dat gewoon heel erg beu. Maar dan kijk ik naar buiten, of überhaupt om me heen, en dan verwonder ik me weer: zijn we hier nu echt, in dit mooie Amerika in dit prachtige huis? Wat zeur ik toch… en het is best logisch dat de kinderen zich verzetten, afzetten. Schouders eronder en weer een lach op mijn gezicht. Maar het is best even een harde landing geweest, eerlijk is eerlijk. De foto’s op Instagram tonen een happy-happy-joy-joy-feeling. En de reis en de verhuizing verliepen ook heel soepel eigenlijk. Het huis is heel heerlijk. Echt ons thuis al! Zo prachtig! Maar de vermoeidheid, emoties én bacteriën hebben ons tot op heden niet echt geholpen. Kinderen ziek, manlief ziek. Geen goede combi… GEEN. GOEDE. COMBI!

Maar nu landen we. Nu vinden we ruimte om ons niet meer alleen bezig te houden met wat we nog moeten doen in huis, of wat we nog moeten aanschaffen of moeten aanvragen. Nu vinden we vrije ruimte om rond te rijden, ons te verwonderen over de schoonheid van Washington DC en Fairfax County. Langzaam begrijpen we hoe de wegen lopen, waar we ons bevinden. We beginnen te begrijpen dat we onze boodschappen beter bij Giant kunnen doen dan bij Wholefoods. Een plastic tasje voor elk afzonderlijk item uit ons boodschappenkarretje, dat weten we nu maar begrijpen we nog niet… We snappen inmiddels wel dat je in Amerika nog vaak in een rij staat, in de rij staan hoort erbij roepen de kinderen al in koor. Of het nu bij de bank is, bij het postkantoor, voor de kassa van het zwembad of bij de autoverzekering. We weten nu ook dat je elke cent hier eigenlijk met een creditcard betaalt. Allebei een Amerikaanse creditcard rijker én een amazon-account to go with that (en dus een nieuwe blender, een broodbakmachine, Dyson, enz. en nu nog even tijd om de gebruiksaanwijzingen te lezen). Gelukkig gaan de kinderen ergens in september weer een keer naar school! Het is tijd om na te denken. Maar écht. Ik verlang naar tijd om te bezinnen.

En dus mijn eerste blogpost, want ik zal me (blijven) verwonderen de komende periode en ik deel mijn ‘wonders’ over onze big move and life in the USA graag… Schrijven is voor mij ook bezinnen. Vanaf nu willen we als gezin dus ook vooruit gaan denken, inplannen wanneer we gaan picknicken op The National Mall, een bezoek gaan brengen aan The White House (ja we willen een cheesy foto voor dat hek), the National Zoo (nee, de grap ligt er te dik bovenop) en al het moois dat bijv. het Smithsonian Institution ons biedt! Maar ook vooral Virginia gaan we ontdekken. Veel te doen, te leren, te falen, te leven!