Third blog post

“Dat doet ie anders nooit hoor! Dat doet ie anders nooit… “

Eigenlijk kan ik het me niet anders heugen of ik verontschuldig me op de een of andere manier. Ik probeer mensen uit te leggen dat ie nou eenmaal anders is. Sinds we hier wonen is het verontschuldigen en rechtvaardigen exponentieel toegenomen. Want nu is er ook nog het excuus: we wonen hier net, ze zijn zomaar in een ander land, ze spreken de taal niet, ze missen hun familie en vriendjes en vriendinnetjes. En ja, ik kan heel veel excuses verzinnen en ze zullen ook allemaal een beetje van toepassing zijn want alles is anders (en best lastig) en dat is voor ons volwassenen al niet goed te bevatten. Maar toch. Soms. Heel soms zou ik willen dat hij niet zo anders was als anderen. Dat hij gewoon heel gewoontjes was, doorsnee. De norm. Gewoon! Maar dat is ie niet. En zo gek als ik op al zijn gekkigheid en eigenheid ben, zo lastig vind ik het ook. Want ik vind het moeilijk dat hij het liefst hakken en een jurk aan wil. Dat hij in een winkel een jurk pakt en voorhoudt en dan zegt: “Oh mama, deze… deze is prachtig. Staat deze me niet schitterend?” Want ja hoor, dat denk ik zeker. Alles staat jou mooi lief kind. Maar in mijn hart doet het zeer want hij snapt het niet: “Waarom mag ik dan geen rok aan? Meisjes mogen toch ook een broek aan? Waarom mag ik geen bikini of badpak, meisjes dragen toch ook een zwembroek?” Hele autoritten besteedt hij aan zijn vraagstukken. Waarom? Wie bepaalde dat? Wat is dat, de ‘norm’? Hij heeft vraagtekens bij alles dat gevestigde orde is… gisteren vroeg hij: “Wie bepaalde eigenlijk dat het jaar begint op 1 januari en eindigt op 31 december, wat een onzin eigenlijk?” Sja… rare jongens, die Romeinen. En die droegen nog wel rokken! Wie besloot eigenlijk dat dat niet meer kon?

Hij is geen typische zesjarige jongen. En misschien soms juist ook wel, maar omdat hij zo ‘groot doet’ is ‘klein’ niet eigen. De dame die hier kwam oppassen van de week vertelde dat haar oma 87 jaar is. Dan roept hij meteen: “Ik kan goed rekenen, ik weet wanneer ze is geboren: 1930!” Trots als een pauw. Wij kijken elkaar dan even aan en denken, ja hoor… ons rekenwonder. Gisteren vertelde zijn vader een verhaal over opa die ooit een vis ving, zo groot dat hij hem niet met zijn meetlint kon opmeten. Dan hoor ik hem roepen: “Wat? Was die vis groter dan VIJF METER!?” Hij ziet dingen die (nog) niet te zien zijn, hij hoort wat niet gezegd is (daarmee is elke Disney-film al te eng voor hem). Hij is zo gevoelig en tegelijk zo gruwelijk koppig. Hij is een jongen van zekerheden, gewoontes en gewenning. Zodra hij dat verliest dan verliest hij zichzelf. En wij hem…

Dus is het K3, dag in dag uit. Hij (en wij) staat ermee op en gaat ermee naar bed. De cd- en dvd-verzameling op zijn kast. Zijn jurken in zijn kast. We weten nu, zodra hij zich wat veiliger voelt dan wordt hij weer zichzelf, dan verdwijnt deze obsessie naar de achtergrond. Maar voorlopig hebben we het ermee te doen en zingen en klappen we mee. En soms vind ik het helemaal oké en soms vind ik het zwaar. Als hij met Vlaams accent tegen me spreekt. Me met grote boze ogen aankijkt en zegt dat ik zijn leven verpest, “wanneer mag ik nou mijn eigen leven leven?” als hij van mij in Walmart geen glitter-balletpakje mag kopen voor een dansoptreden in de basement. Met zachte G aan visite begint te vertellen over K3 en zijn optredens, en dat hij van mama “eigen echte hakken kreeg”. Hij is mijn eerste grootste liefde. Hij is ook mijn zorg. Ik maak me zorgen om hem, om zijn kwetsbaarheid. En nu dus helemaal, waar niemand hem kent en dus weet hoe hij óók kan zijn, onbezorgd en blij. Want hij verzet zich tegen het Engels, tegen alle nieuwe mensen. Hij is geen blij stuiterend jongetje met wie je een gezellig babbeltje hebt. Hij is hij. Te slim. Te groot in een te klein lijf. Te veel zorgen voor zijn jonge koppie, maar hij snapt het ook allemaal zo goed. En dus gaan wij er gewoon mee door, ons verontschuldigen voor zijn stugge gedrag, zijn malle gegil af en toe tijdens de nieuwe ontmoetingen en kennismakingen, zijn verzet. Ach, gelijk heeft ie. Verhuizen naar een ander land is voor ons volwassenen al bijna niet te bevatten, zo groots. En dan zo’n klein onschuldig kinderhoofd, nu dus even vreselijk in verzet. Hij wil dus niet lief zijn, niet op de foto. Hij wil niet kennismaken, hij wil geen handen geven. Hij wil niet naar een mooi park, niet naar een winkel, niet naar The National Mall en hij wil al helemaal niet niet naar The White House waar die enge man woont (ik bespreek de wereldse zorgen ook wat te vaak met hem…). D.W.A.R.S. Maar dat doet ie anders nooit hoor!! Hij is namelijk écht het liefste jongetje dat ik ken. Zorgzaam, open, attent, voorzichtig, oprecht, zachtaardig, trouw, creatief en lief. Hij is zo bijzonder. Hij is precies zichzelf!