Sixth blog post

“Mam, Madame Christie leerde ons vandaag tot acht tellen! Luister maar: un, deux, trois, quatre, sinq, six, sept, huit!” Wow man, wat heb je goed geluisterd en wat gaaf dat jij het zo leuk vindt om Frans te leren. En heb je ook Engelse woorden geleerd vandaag? *knipoog* Maar natuurlijk leerde hij ook Engels. Spelenderwijs zingt hij Engelse liedjes (in de auto waan ik me terug op de pabo tijdens muziekles: “I like the flowers, I like the daffodils, …”) en hoor ik hem zomaar ineens “Bye bye, see you tomorrow Mrs. Bess!” roepen vanuit de carpool line. Het gaat goed. Niet makkelijk, tenminste niet elke dag even makkelijk. Maar het gaat heel erg goed. Supertrots zijn we op allebei, want wat is het hier ANDERS!! Ik kan – en ga – er aparte blogposten aan wijden, het schoolsysteem zoals wij dat nu mogen ervaren. Maar wat is het knap dat onze kinderen zich zo aanpassen aan dit systeem dat echt niet te vergelijken valt met het Nederlandse onderwijs. Grade one is echt serious business. Als hij ‘s morgens binnenkomt is het tas wegzetten, dagschema doornemen en vertalen, zitten aan tafel en beginnen aan je ochtendwerk.

Rust, regelmaat, reinheid. Hij vaart er heel erg wel bij! Over hoe deze rust, regelmaat en reinheid totstandkomt op school ga ik (hopelijk komend weekend) meer schrijven. Maar ondanks dat hij het lastig vindt, hij komt blij en trots uit school. Vandaag toevallig geen goede dag, maar gisteren is oma vertrokken naar Nederland na bijna drie weken logeerfeest. Eigenlijk hadden we allemaal geen goede dag. Het genieten ging over in een groot ‘missen’ vandaag. Krijsende verdrietige kinderen: “Ik zei toch dat we niet naar Amerika moesten verhuizen. Ik zei toch dat we onze familie zouden gaan missen!” Boy, that was difficult. Ik slik mijn tranen weg. Bedankt voor de prachtige tijd oma/schoonmam… wat bijzonder om dat zo samen te kunnen beleven! Op naar het volgende logeerfeest.

Voor onze kleine dame is het ook erg wennen. Ook op haar zijn we zo ongelofelijk trots. Toen ik haar gisteren wilde ophalen zag ik haar al hand in hand met een vriendinnetje over de speelplaats lopen. “We zochten een tree, we wilde een plekje zoeken because of rain.” Haar Engels is bizar. Zo snel, zo goed. Hele zinnen. Wat zeg ik, hele liedjes! In haar spel thuis hoor ik haar al Engels spreken. En ook zij leert al Frans op school. Magnifique! “Bonjour mommy!” Onvoorstelbaar. Maar ze heeft het ook erg moeilijk, elke ochtend bij het afscheid. En we moeten nog wennen aan haar ritme, want zij heeft feitelijk maar halve dagen school. In de VS (Virgina state law) is een school verplicht een kind tussen de middag te laten rusten tot vijf jaar. Pas wanneer ze daadwerkelijk vijf jaar is mag ze een hele dag naar school, tot die tijd zit ze dus in de ochtend in de kleuterklas (Montessori klas met kinderen van 3, 4 en 5 jaar) en vanaf na de lunch rust ze en speelt ze bij een soort naschoolse opvang in dezelfde school in een aparte ruimte tot 15:15u. Samen met de andere kinderen die gebruik maken van deze ‘optie extended day’. Enfin. Bijzonder en vooral erg anders.

Zo’n buitenlandplaatsing is echt andere koek. Ik ben een organisator pur sang en dacht eerlijk gezegd: “dat doe ik/doen wij gewoon wel even”. Daar kom ik wel van terug… het is niet makkelijk en zeker niet ‘eventjes gedaan’. Het gaat met vallen en opstaan. De afgelopen week bijvoorbeeld, was zo spannend! De kinderen voor het eerst naar school. Hij met tranen vandaag. Zij al een paar dagen met tranen/verwarring. Het is niet makkelijk, ik zie het en ik herken het. Ik vecht ook tegen mijn tranen. Wat doe ik ze aan? Oh nee, het is een geschenk! Nee niks geschenk, waar zijn we aan begonnen!? De turbulentie, nog altijd schudden we heen en weer. Gevoelens die over elkaar heen vallen. En dan ineens komt het er bij mij ook uit. Tranen, moe, nog meer tranen en nog meer moe! Het enige dat ik wil is rust. Iets vertrouwds. Even niet naar een onbekende bestemming, even op routine varen. Maar al wat er is, routine is het zéker niet. De batterij is zo leeg dat ik vandaag voor het eerst in lange tijd om hulp vroeg. In fact, ik herinner me niet dat ik om hulp vroeg. Ik heb dus al vooruitgang geboekt, dit levert het me nu al op! Bedankt Leonie, het was heel fijn dat je met me mee wilde naar een voor mij alweer onbekende plek vandaag. Deze week komt (te)veel samen; de spanning van haar eerste dagen school, de spanning van zijn eerste dagen school vorige week, de spanning van oma die weer vertrekt, van manlief’s/papa’s eerste zakenreis en wij dus alleen thuis. Maar ook de vlinders in mijn buik van de periode die eraan zit te komen: vrije dagen als zij naar school gaan, hoe zal dat zijn? Wat ga ik doen, zien, beleven, voelen? Mijn lijf doet pijn, mijn stem is weg, doktersbezoeken want ik voel me niet 100. Nee, ik voel me al heel lang niet 100. Mijn omgeving vertelt me dat ik moet rusten, even een pas op de plaats. En ja, dat is precies waar de kinderen en ik behoefte aan lijken te hebben. Even niet onderschatten wat het met ons doet. Even toegeven aan wat huiselijke dagen zonder afspraken. Ik geloof dat het ‘landen’ nu begint. Ik dacht dat we daar al waren, maar dat was overduidelijk nog ontkenning. Nu het stof neerdwarrelt, de utilities lopen, de creditcards en bankrekeningen werken, de auto’s goed lopen, de kinderen naar school gaan, het afweersysteem het laat afweten, nu landen we. En dat is niet eens een heel fijn gevoel. Dat gaat met horten en stoten, een ruige landing. Want ineens mis ik thuis. En ineens mis ik de familie. Ons huis. Vrienden. Hun vriendjes en vriendinnetjes. Zij missen ons oude huis, hun straatje, de bekende school met het bekende ritme. Emotioneel, maar ook opgelucht. Want we staan op de grond en we kunnen vooruit. Het klinkt misschien vooral zwaar, maar ik ben ook echt blij. Ik heb ontzettend zin in wat komen gaat! Dat is misschien wel het dubieuze aan het geheel. Eerst nu eens stil staan, energie opdoen om vervolgens op avontuur te kunnen gaan. Stil staan kan ik (let wel: nóg!) niet, dus dat wordt interessant…  Een paar dagen vooral rust, slapen als het kan. Misschien nu dan die langgekoesterde wens in vervulling laten gaan en yoga oppakken? Daarna, met (hernieuwde) energie rondkijken en genieten van deze ontdekkingsreis.

Dus waar wonen we precies? En wat is dat ene pand om de hoek waar ik mijn schoonmoeder over hoorde? En hoe werkt de metro? En hoe werkt het hier op school? Ja, nu is het “voor het echie”. School is begonnen! Nu kan ik pas echt vrij ontdekken. Maar nee, zo’n buitenlandplaatsing is écht niet niks. Wat heb ik al veel geleerd in die 2 maanden, en de kinderen toch wel! Bien, À bientôt!