Tenth blog post

“Together we celebrate the faiths and beliefs, enriching our Green Hedges community. Where love, honesty, kindness and hope, guide and build our resolve, to respect each other, serve humanity, and explore and enhance our world. We give thanks for this day, its blessings and challenges, aspiring to give our best always.” (Green Hedges School Creed)

Ik beloof het al een tijd, en op de één of andere manier hangt deze blogpost als een blok aan mijn been. Het weerhoudt me überhaupt van het schrijven want gevoelsmatig moet nu toch écht eerst deze blogpost er komen… de school! Wat zijn onze ervaringen tot zover op deze Amerikaanse privéschool? Needless to say, ik vergelijk natuurlijk constant met Nederland. Ik probeer dat niet te doen, en de ervaringen sec als inspiratie te zien. Maar het is ongelofelijk lastig om niet te vergelijken. Wat helpt, is dat deze ervaring niet met Nederland vált te vergelijken…

Omdat ik niet wist waar te beginnen, begon ik niet. Maar dan doe ik bovenstaande ‘schoolkreet’ geen eer aan. Aspiring to do my best always betekent in dit geval dus, begin! Maar hoe schrijf ik over een school die in alle opzichten zo anders is dan de basisschool zoals we die in Nederland kennen? Ik kan niet vergelijken was mijn conclusie al snel, iets met appels en peren. Ik beschrijf het maar gewoon. Ik omschrijf hoe het ging, hoe het was, en wat het met de kinderen en ons deed. Hoe we het hebben beleefd, so far. De eerste negen maanden op deze school zijn gepasseerd, een eindsprint wordt inmiddels ingezet richting summer break, half juni. Inmiddels bemoei ik me op allerlei manieren met de school want de ‘honeymoon’, die is nu natuurlijk wel voorbij…

“At the core of a child’s success at Green Hedges is the strong partnership between a student’s parents and teachers. Parents are the experts on their children. We are the experts on teaching and learning. Together we can give your child the best learning experience. And at first, we’re on a honeymoon. It’s all good, beautiful, great. At this point we have to invest in getting to know each other, develop a relationship. Because at some point, learning can get messy and we won’t always agree.” (Bob Gregg, head of school tijdens de ‘Montessori back to school night’ in de derde lesweek van het schooljaar)

Laat ik bij het begin beginnen. De verwondering start eigenlijk al direct bij de intake. Elk gezin krijgt een formele intake, een procedure om af te werken. Formulieren, formulieren en nog eens formulieren; medische informatie en verklaringen, onderwijsinhoudelijke achtergrond informatie wordt opgevraagd aan vorige leerkrachten, algemene informatie over de kinderen en het gezin, financiële informatie voor het betalen van inschrijfgeld (een soort borg, dus geen schoolgeld). Veel papier. Inmiddels kan ik dat goed plaatsen, heb ik geleerd dat processen in de VS nog in het geheel niet (vaak) LEAN, efficient zijn ingericht. Na het invullen van alle benodigde gegevens krijgen we een Skype-afspraak met de head of school en de director of admissions. Een directeur die zich alleen maar met het aannemen van nieuwe studenten bezighoudt? Ja dus. Interessant, veel personeel op deze school (daarover later mee). Via Skype wisselden de kinderen zelfverzekerd de drie woorden Engels die ze op dat moment kenden uit met de head of school en manlief en ik praatten nog zo’n drie kwartier door met deze personen. Een fijn gesprek, een plek voor de kinderen werd ons verzekerd.

Eenmaal verhuisd naar de VS ontvingen ze in juli al een eerste postkaart van hun leerkrachten. Met de hand geschreven, over hoe de leerkrachten ernaar uit keken om ze te ontmoeten. Over hun grote verhuizing, over hoe ze hen zouden begeleiden bij het wennen op een (spannende) nieuwe school. Bijzonder wat zo’n klein gebaar met je doet. De kaarten gingen met plakband boven het bed. Wij ontvingen ook een mail van de directeur, we waren de hele zomer welkom om de kinderen vast kennis te laten maken met de school. We hoefden maar te bellen en we konden even binnen kijken, ze zouden de school er desnoods even voor openen.

Halverwege augustus ontving ik mails van de ‘room parents’ voor playdates in de zomervakantie. Om elkaar vast te ontmoeten, de school faciliteert via deze room parents (een ouder vertegenwoordiger per klas) dat kinderen al in de zomer kunnen spelen, onderdeel van de community kunnen worden. Zo speelde Rocco dus al voor aanvang van het schooljaar bij een klasgenootje thuis en ontmoette Elle haar (vrijwel complete) klas in een park waar ze speelden en ijsjes aten. En eenmaal richting de start van het schooljaar, eerste week september, hadden ze allebei weer een handgeschreven kaart van hun leerkrachten met een uitnodiging voor de ‘open classroom day‘. De dag vóórdat de kinderen echt beginnen aan het nieuwe schooljaar worden ze al welkom geheten, samen met hun ouders. Een heel fijn en veilig gevoel voor ons allemaal. Zo makkelijk te organiseren, eigenlijk heel mal dat ik dat in Nederland nog nooit ben tegengekomen. Net zoals je een introductie hebt als je het hbo/wo opstart, zo hebben zij een introductie op hun elementary school. Even de gezichten zien, van de leerkrachten, van hun klasgenoten. Ze zien hun klas, de materialen, hun naam bij hun ‘cubby‘ (waar ze hun jas en tas etc hangen). Het duurde maar een uur en dat was precies goed. Zo wisten ze allemaal, en wij ouders ook, dit is waar het vanaf morgen gaat gebeuren. Met deze mensen. Met deze regels… Want overal werden de kaders heel helder geschetst. De regels voor het uniform, voor de 10 o’clock snack, voor de lunch, voor de drop-off in de ochtend (al dan niet in de carpool line en wat te doen als je ‘tardy‘ bent, te laat dus…), de procedures en regels van de pick-up in de carpool line om 15:15u. Verjaardagen, traktaties en uitnodigingen. Speciale dagen. De weekopening, de weeksluiting. Last but not least, de regels van de klas. Over al deze regels en afspraken schrijf ik nog eens een losse blogpost. Waar het in het kort op neerkomt: zowel de kinderen als de ouders worden direct bij aanvang van het schooljaar expliciet gewezen op de verwachtingen, regels en kaders én aangesproken op het naleven van de regels. “There isn’t one phonecall that is so important that it can’t wait until you have picked up your child. Use of a cell phone is simply not allowed on school grounds when operating a vehicle. No cell phones during the carpool please. Safety of all children and personnel is of our priority, always. And I expect it to be yours too.” 

Ik vind het heerlijk, en toch ook wat ongemakkelijk, merk ik op. Maar het gevoel van opluchting overheerst snel weer. Wat duidelijk, en ontzettend gestructureerd en dus toch heerlijk. Alles is al nieuw, onduidelijk en tamelijk onberekenbaar. Hier is alles dus helemaal helder.

De school gaat prat op de community (“it takes a village to raise a child“), het belang hiervan en de investering die zij hierin doen. Communicatie is daarbij het toverwoord. Hoe doen ze het? Een wekelijkse nieuwsbrief via mail elke donderdag om plusminus 17u. Een online (leer)omgeving, Haiku, waar de leerkrachten wekelijks verslag doen van de highlights van die week en waar ze mededelingen doen. Er komen veel papieren mee naar huis. Veel mails. Zowel van de school als van de room parents. In het begin even zoeken, maar alles is erg georganiseerd en zodra eea echt is opgestart neemt het aantal mails af. Elke maandag is er een weekopening voor de gehele school (studenten en personeel, alle ouders ook welkom). De weekopening wordt verzorgd door de ouderejaars (“working on their leaderhip“) en start met een ‘pledge of allegeance to the flag‘, gevolgd door het gezamenlijk hardop uitspreken van de schoolkreet (zie eerste alinea bovenaan). Wat een stevig begin, zo als gehele school. Er wordt iets moois/interessants gepresenteerd en afsluitend zijn er nog mededelingen die gedaan kunnen worden, zodat de hele school direct weet wat er die week speelt. Elke vrijdagmiddag sluit men gezamenlijk weer de week af tijdens ‘week closing’. Op vrijdag krijgt ieder kind bovendien een mapje mee naar huis met al het gemaakte werk van die week. Je hebt dus elke vrijdag zicht op waar ze staan, wat ze hebben geleerd, wat ze nog lastig vinden, etc. Op maandag nemen ze de map weer leeg mee terug. Zo simpel, en ontzettend effectief. Regelmaat…

Wat ik ook bijzonder vond op de eerste schooldag, een mooi en heel spannend moment voor Rocco en ons, op de eerste dag van het jaar gaan de kleuters door middel van een heuse ceremonie (waarbij ze onder een boog doorlopen van het kleutergebouw) naar grade one. Ik vond de ceremonie op zich prachtig, wat een goed idee om de overgang van kleuters naar onderbouw zo te markeren. Ouders zijn ook hierbij wederom uitgenodigd, dit gebeurt dus op de eerste dag aansluitend na de eerste weekopening. De head of school spreekt de kleuters toe, en zingend gaan ze hun nieuwe gebouw in.

Direct in diezelfde eerste schoolweek op vrijdagavond was er een  ‘New Parent Cocktail Reception‘ bij een ouder thuis. Dressed to impress staan alle ouders en personeelsleden klaar om nieuwe ouders te ontvangen. In een prachtig huis, met een overweldigende patio in een enorm mooie tuin. De room parents zijn er van alle klassen. De ouderraad. De raad van toezicht (heet hier ‘board of trustees‘: allen ouders!). In een prachtig huis worden we welkom geheten, er zijn wat welkomstpraatjes maar het is vooral kennismaken, socializen onder het genot van hapjes en drankjes op een mooie zomeravond. In de tweede schoolweek is er een New Parent Coffee met de ouderraad, aansluitend aan de drop-off. Het is een constant handen schudden, gezichten en namen leren kennen.

Wat opvalt is de enorme betrokkenheid van deze ouders (en waar ouders niet kunnen, grootouders en/of nanny’s). Overal hangen/liggen inschrijflijsten, iedereen helpt mee op de een of andere manier. En dit zijn ontzettend drukbezette ouders, vrijwel allemaal tweeverdieners. Maar iedereen zegt: school matters. Men vindt de educatie van hun kind zodanig belangrijk dat ze er een flinke som geld voor betalen, en daarmee zich ook nadrukkelijk committeren en inzetten voor de school.  En de school verwacht dit ook nadrukkelijk van ouders. Deze school gaat over educatief partnerschap. Dat is een expliciete verwachting.

Wat verder vooral en bovenal opvalt, ‘lead by example‘. Elke dag is iedereen op tijd (en als ik te laat kom met de kinderen dan moet ik me melden bij de secretaresse, een briefje halen! LOL). Op de minuut af staat de carpool begeleiding buiten zowel ‘s morgens als ‘s middags. Het is een geoliede machine. Men is dressed to impress, ziet er keurig verzorgd uit. Elke student wordt persoonlijk welkom geheten ‘s morgens bij het naar binnen gaan door de directeur zelf. Hij kent alle namen, en verwacht dat ieder kind hem ook groet zoals hij hen groet. “Good morning mister Gregg!” Hij wenst ieder kind elke ochtend weer een mooie dag. De klassen stralen rust uit. Het is hier dus geen drukte van jewelste tijdens inloop, zoals we dan in Nederland vaak zien. Het programma staat op het bord. Als je binnenkomt hang je zelf al je spullen op de plek en weet je wat je kunt doen. ‘Inside voice is on from the moment you step inside.” De kinderen zijn stil, relaxt. Ik zie lachende gezichten, ontspannen leerkrachten. Geen ouders die nog even snel iets willen melden. Rust…

De kinderen en ik vinden dat het erg schoon is op school. De toiletten, de gangen, alles is spik en span. “Mama, hier zijn kinderen nooit ziek. Op onze vorige school waren we eigenlijk nooit met alle kinderen in de klas. Er waren altijd zieke kinderen. Hier is iedereen er elke ochtend. Dat is leuk!” Hmmm… dan toch, reinheid?

En zoals altijd en overal, communicatie is de hefboom. Er is al veel communicatie over en weer, maar er zijn regelmatig ook face to face gesprekken om te polsen: hoe gaat het nu?  “At the core of a child’s success at Green Hedges is the strong partnership between a student’s parents and teachers. To that end, teachers will be pleased to share observations about your child’s progress to-date and answer your questions at our fall parent-teacher-conferences.” Godzijdank dus geen 10-minuten gesprek op een avond, maar een afspraak van 20 minuten – overdag – waar alle betrokkenen bij aanschuiven. En dat drie keer per jaar (fall, spring, summer).

De school is als een warm bad! En desondanks, ook een warm bad wordt minder fijn als je er lang in blijft zitten. Dan moet je toch echt wat water laten weglopen en de warme kraan nog eens opendraaien. Deze blogpost komt precies op dat moment. De stop eruit, er weer in. En nu weer warm water erbij! Goed om zelf ook even terug te kijken. Te herbeleven hoe het was, het begin. De processen zijn er op deze school, de voorwaarden kloppen, maar de uitvoering (bijvoorbeeld rondom communicatie en de community) kan beter. Laat ik daar nu heel blij van worden! Ik ben me er dus actief mee gaan bemoeien. Ik heb eerst een gesloten community aangemaakt op Facebook voor alle ouders van de school. Dit loopt inmiddels en zorgt voor meer sociale binding, cohesie. Verder brainstorm  ik in verschillende clubs en mag ik zo mijn Europese blik laten gaan over de ins en outs op school. Helpen met strategie en ontwikkeling. Aspiring to do our best always, zoals we ook wekelijks beloven wanneer we de schoolkreet opzeggen. Het is al grandioos en het kan nog beter… Leuk, en genoeg voer voor nieuwe onderwijsgerelateerde blogs! En nu ik deze blogpost ein-de-lijk schreef kan ik ook weer los op andere blogposts over niet-onderwijsgerelateerde zaken! Want over leven in Amerika, daarover kan ik denk ik nu al een boekje schrijven…