Eleventh blog post

“You are only free when you realize you belong no place!”

Al die tijd in de VS zocht ik, en tot voor kort vond ik het niet maar wist ik niet waardoor ik het maar niet vond. Die vrijheid, die lonkende freedom. Elke blogpost zocht ik verder. Maar waar zocht ik nou eigenlijk naar? Het is er al die tijd al, alleen ik was een beetje te druk met druk-zijn. Ik voel me nu net zo’n fijne pensionado die roept: “Ik ben zo druk, ik zou niet eens tijd hebben om te werken!” Nou, zo vulden de dagen zich hier ook. Ik had het nog nooit zo druk als toen wanneer ik stopte met werken…

Met van alles en nog wat, van het (enorme, lees: 4 badkamers, 4 slaapkamers en een huge basement) huis schoonmaken (constant, die OCD kan ik nu weer onderdrukken goddank), trainen in de sportschool (YIHAAA), boodschappen doen (jeeeez, dat is nog altijd een soort dagtaak!), alle ‘runs’ met de kids van en naar school en naar alle activiteiten en playdates, een geheel nieuw en gezellig sociaal leven, en last but not least: onze bed & breakfast!

Wij zijn dus enorme lucky bastards. Zo is het eigenlijk gewoon. Sommige mensen wonen hier jaren en hebben krap 4x visite gehad tegen de tijd dat ze teruggaan. Wij hebben elke maand, soms 2x per maand, visite. Supergezellig en superfijn, en alle Nederlanders brengen ook nog eens heerlijke Nederlandse lekkernijen mee… (van mayonaise tot Calvé tot jong belegen kaas!)

We verhuisden in juli. In Augustus hadden we al snel 2x een logeerpartij (oom Ad en oma Floor. In September een korte logeerpartij (Antoine en Inge). In oktober een wat langere logeerpartij (Jamey), in november idem (Ammi met verrassingsbezoek van oma Floor op Elle’s verjaardag en oma Floor kwam ook nog even retour eind november tot begin december) en in december twee logeerpartijen tegelijkertijd (Joyce + opa Mickey en oma Mo). En eigenlijk tellen Sinterklaas, de Kerstman en onze Kerstengel ook? Enfin. Dat was nog maar 2017.

In januari hadden we – na een zeer gezellig en druk Oud&Nieuw feest hier – weer een  logeerpartij (Bernabel), in februari kwam toen Ammi weer logeren en zij vertrok begin maart. Wat toen volgde was een aantal weken geen visite. Wat? GEEN VISITE? Nope, toen kwamen onze vrienden M&M pas in april. Nadat zij weer richting Nederland gingen kwam oma Floor weer en die is nu net weer naar huis. Nou, gelukkig komen morgen lieve vrienden uit ons geliefde Boatex-buurtje een nachtje over! Dus onze B&B toch snel weer in gereedheid gebracht vandaag… 🙂

Het is echt een ongelofelijk geluk dat zoveel mensen ons hier al kwamen opzoeken. Wat hebben wij een fijne vrienden en familie. Wat voel je je dan gezegend en gelukkig. En wij vinden het op ons beurt heel erg leuk om iedereen ons huis (poetserdepoets), buurt, school van de kids, etc (lees: DC, monumenten, enz enz) te laten zien. Want we zijn trots op wat we hier tot nu toe hebben mogen opbouwen. We zijn trots op ons te grote huis waar we heerlijk in wonen. De mooie omgeving. De herten in de tuin. En we genieten zelf ook nog ontzettend van ‘even met de metro’ naar DC en daar dan gewoon wandelen op The Mall. Maar het is ook een valkuil, en dat realiseerde ik me recent eigenlijk pas.

Want wij zijn éigenlijk zelf ook nog toerist! We wonen hier nu ruim tien maanden. En als er visite komt dan vergeet ik altijd dat wij hier gewoon een (druk) draaiend gezin en huishouden hebben. Logeren bij ons betekent dus niet ‘vakantie’, maar meedraaien. Maar omdat ik mezelf ook nog zo toerist voel ga ik liefst natuurlijk mee naar alle leuke bezienswaardigheden. En daarna denk ik dan: hoe komt het toch dat ik geen boodschappen heb, het huis vies is, het aanrecht nog volstaat en ik zo slecht ben voorbereid op morgen? Ik moest serieus schakelen, mezelf voorhouden dat ik niet elke dag mee kon leuke dingen doen omdat ik ook dit gezin en huishouden draaiende diende te houden. Gelukkig kwam ik daar pas zeer recent achter. Had ik toch al heel veel moois kunnen zien in de tussentijd!! 😉

In die tien maanden moesten we door de gehele ‘cycle of change’, als gezin. In die tien maanden zouden we een totaal nieuw leven opbouwen. In die tien maanden hadden we al 12 keer logeerpartij-visite. En na morgen is dat 13x. Plus, daar komt nog bij: in die tien maanden is manlief vermoed ik nu ook al zo’n 8 tot 10 (?) keer op reis geweest binnen en buiten de VS in verband met zijn werk. Korte maar ook langere trips. En oh ja, wacht, we zijn ook zelf al naar Canada gereden, naar Philadelphia, naar Hilton Head Island, Savannah, South- & North Carolina, New York. Ahum…

En dus is er al die tijd onrust, een zoektocht naar ‘belonging’, een zoektocht naar vrijheid, naar een ‘staat van zijn’. Maar die kwam niet want ik had het gewoon echt knetterdruk. Want naast alle logees bouwen we hier natuurlijk ook een leven op en dus heb ik koffie-afspraken, schoolafspraken, -vrijwilligerswerk, verzorgen van Nederlandse les voor de kinderen zoveel keer per week en sport.  Oh en wil ik schrijven, lezen, mediteren, yoga met geiten uitproberen, en noem het allemaal maar op. Nee maar echt, ik ben zo druk, ik zou niet eens tijd hebben om te werken. ;-))

Maar nu, nu wordt het rustiger. WUHAHAHAHA. Grapje!! *laughing out loud, maar echt*  De laatste schooldagen zijn gestart (maandag 11 juni is al de laatste dag school!) en het is dus erg druk op school. Bovendien rondde Elle net groep 2 met vlag en wimpel af (Wereldschool, Nederlandse les, en zo ‘eager’ dat ze vast is gestart met groep 3…) en zijn Rocco en ik bezig met de laatste loodjes groep 3. De CITO nog even aankomende zaterdag, dan nog twee dictees en hoppa: groep 4! Wat een kanjers. Naast hun inburgeren hier, de gekte (lees: gezelligheid maar ook het verdriet en alle emoties bij het afscheid) van alle logeerpartijen, de roadtrips, andere/nieuwe taal/talen, etc, ook nog even hun Nederlandse les in hun vrije uurtjes fixen. Ik knal uit elkaar van trots. Echt!

Enfin, school hier én de Wereldschool is dus bijna klaar. Zodra de vakantie start staat onze eerste kampeertrip eraan te komen, want #familyvanderbijgoesUSA kocht een tent! What in the world… Enfin, Virginia Beach en Outer Banks, tot snel! En als we dan thuiskomen en onze tent uit de auto gooien kunnen we direct de koffers pakken voor een vakantie in ‘eigen land’, Nederland!

Al een heel jaar verder. Wat een indrukken. Wat een ervaring(en)! Bijna komen de kinderen en ik samen weer op Nederlandse bodem en kunnen we iedereen en alles weer even knuffelen, zien, vasthouden, eten (frikandellen… gillen ze in koor!). Gek genoeg vind ik het ook spannend! Juist nu ik me meer en meer realiseer: ik hoor niet hier, ik hoor niet daar, ik hoor nergens en juist overal. En die vrijheid, die is daar dus al die tijd al! En ja, de price is high, maar de reward is inderdaad groot, het zijn de logeerpartijen met intensief contact en mooie gesprekken, de roadtrips, de ontmoetingen, de verrijkingen die ons avontuur met zich meebrengt. I guess it all starts with the realization…