Twelfth blog post

Net geland en nog wat suf staan we met veel koffers en familie op de loopband (je weet wel, die vrij nutteloze (maar vooral voor kinderen oh zo leuke) platte loopband die je op Schiphol naar de parking (P2) brengt. Van achter me klinkt een geërgerd: “Excuse me, excuse me!!” Oh? Er gaan allemaal opgejaagde mensen proberen langs de karretjes te hollen. Mét hun koffers. Ik kijk ze aan en denk: “Why?” Waarom zou je dan niet gewoon langs deze nutteloze suffe loopband rennen, dat is sneller dan je ergeren aan het feit dat er allemaal reizigers met karren en koffers opstaan die dus niet easy opzij kunnen? En waarom heb je eigenlijk zo’n haast joh, mafkees? En dan realiseer ik me ineens: ik ben onthaast! Je-mig. Wat heerlijk. Waar ik me in het begin vreselijk ergerde bij het lange wachten bij kassa’s en aansluiten in eindeloze rijen in Amerika, irriteer ik me nu aan dat malle haasten. Doe relaxt joh. Kost je 30 seconden extra… kijk uit het raam! Sta eens stil! Wij Nederlanders zijn zo’n gehaast, opgejut volk. Grappig. Na een jaar weg is dat dus het eerste dat me opvalt! En ik vind dit best fijn, dat ik dus niet meer zo’n haast heb. Dus ik stap opzij, laat iedereen zich langs onze koffers duwen/proppen/vliegen en kijk ze na. Ik wens ze een jaar Amerika!

En dan in de auto kijk ik om me heen en denk: wat een kleine autootjes allemaal! OMG. Wat voelt dat gek? Zo laag bij de grond, zo klein en kwetsbaar! LOL Ik ben Amerika’s grote auto’s, wegen en parkeerplaatsen gewend. Dan is het nu net alsof we allemaal in Mini’s rijden hier. Zo komisch! Went vast snel weer wanneer we in de toekomst weer in Nederland wonen en we natuurlijk echt niet in zo’n huge auto blijven rijden… 😉

Maar dan kijk ik weer rustig om me heen, inmiddels al op de ring bij Alkmaar, en denk: wat een troep overal, wat slordig al die graffiti overal! En wat gek, dat is me eerder nooit opgevallen maar nu ik zo terugkom is dat een van de meest opvallende dingen deze autorit. Vandalisme, graffiti, het zijn weinig tot niet-voorkomende zaken in onze huidige buurt. Ik maak nog even een foto van een mooie oldskool molen, hoe toeristisch. De wolken, een typisch Nederlandse lucht. Bij thuiskomst heerlijk ontvangen met broodjes, koffie, taart en gezelligheid. En ‘s avonds meteen een zak patat met frikandellen van de snackbar. Ja hoor, we zijn er!! Hier keken we een jaar naar uit.

En nu we er zijn, is het ook allemaal best even gek. Het voelt ontzettend vertrouwd, je rijdt overal zo heen, alles en iedereen is dichtbij, om te lachen werkelijk, de afstanden. Maar de kindjes’ jetlag hakt er wel in. Hun lijfjes, hun hoofden, ze zijn van slag. Rocco is meteen helemaal thuis, geniet ongelofelijk van het hier-zijn. Elle bijna het tegenovergestelde. Ze worstelt, maakt het ons allemaal niet makkelijk met allerlei zogenaamde pijntjes en kwaaltjes, en huilt heel wat af. Moe, in de war. En wat vind ik het dan lastig, zelf ook nog wat moe en in de war, om een grens te trekken. Dat opvoeden, dat is zo makkelijk nog niet… Want ik wil ook graag bijpraten met mijn familie, en bijkomen van mijn jetlag. Maar als moeder gaat dat niet op he. Dus net om 23u nog even brood met pindakaas voor ze gemaakt en dan hopelijk nu toch even 8u slaap, om dan wakker te worden in een feestelijk versierd huis: Rocco wordt 7! (Sterker nog, Elle slaapt nog niet (inmiddels al 00:21 hier en Rocco IS dus al 7!)

Feest dus! Morgen meteen nog heel veel lieve mensen om ons heen, en dan vanaf woensdag ‘nog even niks’. Geen last minute zoeken naar cadeaus, plannen afstemmen, slagroomtaart ingrediënten nog ophalen bij AH om 21:45u. Geen koffer- en inpakstress. Gewoon zijn in Nederland en Den Helder, dichtbij iedereen. Vanaf woensdag zijn de jetlags hopelijk wat naar de achtergrond verdwenen en kunnen we de dagen wat meer benutten, as we please. It’s really about the little things. Rondrijden, de stad weer zien. Even naar school toe. Met vriendjes/vriendinnetjes spelen/afspreken. De markt bezoeken op zaterdag, lekkere dingen kopen. Naar de mooie bieb. Even over Willemsoord slenteren. Naar de dijk en TESO kijken! Naar het strand, de beachclub. Door de duinen wandelen. Heerlijke koffie drinken en lekkers snaaien bij our favorite, Robuust. Met vriendinnen en vrienden afspreken. Nog meer playdates. En heel veel ‘zijn’ met de familie… kortom, we zijn op vakantie in eigen land. En op wat onwennigheden na, heel fijn om ‘thuis’ te zijn!