Thirteenth blog post

Ik ga op vakantie naar Nederland en ik neem mee… wensen, verwachtingen, kriebels in mijn buik-zenuwen, springerige opgewonden kindjes en veel te veel kleding (want hoe was het weer thuis nou ook alweer?)! En vooral ook 101 ideeën over wie we allemaal gaan zien, wat we allemaal geen eten, wáár we willen eten, wat we willen bezoeken, enz. Dat krijg je er dus van, als je bent verhuisd naar een ander land. Dan ga je al die ‘normale’ dingen missen en naar de meest simpele dingen verlangen. Een frikandel. Een zak patat van de snackbar. Winkelen bij de Albert Heijn. Een kop koffie met je buren. Lunchen bij Robuust, mijn lievelingsplekje in Den Helder. De HEMA! Even ‘aanwippen’ bij de familie natuurlijk. Maar ook bijvoorbeeld de weg kennen. Nu is het niet zo dat ik de weg hier nog niet ken, maar het is toch na een jaar nog niet op het niveau: ‘ik ken een kortere route’. Op vakantie dus naar eigen land, ook dat hoort bij een verhuizing naar het buitenland.

Het was onze eerste keer terug. De verwachtingen hooggespannen, de agenda vol leuke dingen. Achteraf ook niet geheel realistisch wellicht, en al snel zou blijken dat deze weken anders gingen lopen. En dan is daar ineens, BAM, de realiteit die zich niks aantrekt van leuke plannen. Mijn lieve stiefvader werd opgenomen in het ziekenhuis en overleed. Zomaar, onverwacht. Onze dagen waren ineens hectisch, gevuld met ziekenhuisbezoek en zorgen, gevolgd door verdriet, rouw en organisatie. Overleven. Opstaan en doorgaan. Wat ben ik ongelofelijk dankbaar dat de kinderen en ik er waren. Dat we konden helpen met opstaan en doorgaan. Dat we mee konden rouwen, organiseren. Dat mijn lief kon komen, dat mijn lieve broer kon komen. Het liep allemaal anders, maar het was zó waardevol. En vooral, het was zoals het was. C’est la vie… in al haar pracht en lelijkheid.

Gelukkig sloten we onze ‘vakantie’ in Nederland af met een prachtige liefdevolle bruiloft, een enorm feest waar we ondanks alles met z’n allen deze hele avond konden dansen. Maar dan is er het afscheid. En dat was nu nóg moeilijker! Want we gaan wel weer die hele oceaan over, en dat terwijl ik er zo graag voor mijn moeder wil zijn. En mijn schoonmoeder weleens wat zou willen verlichten, wat heeft ze goed voor ons gezorgd in die hele periode. Ik had een avondje uit eten willen gaan met mijn vader, het is gewoon niet gelukt in al die weken. Mijn vriendinnen zien. Hun nieuwe huizen zien, hun verhalen horen. Playdates voor de kids, te weinig van alles… Afscheid, gedag zeggen, hoe je het ook wilt noemen. IT SUCKS! We wonen nu eenmaal niet om de hoek, en écht contact is face to face voor mij, voor ons. Ja, absoluut een geluk dat we nu technologie hebben. Maar – gelukkig – is dat toch niet hetzelfde.

Verhuizen naar een ander land, ook al is het voor een paar jaar, ervaar ik als bijzonder, prachtig, buitengewoon mooi, én moeilijk. Want al na 1 jaar merkte ik dat ik een aantal zaken in Nederland toch was ontwend. En ik miste ook bepaalde dingen van hier, Amerika. Dat is nu ons thuis. Een beetje ontheemd voelde ik me toch wel… ik ben niet van daar, ik ben niet van hier. Maya Angelou zou trots op me zijn!

En toch is het maar gedeeltelijk waar, want in vergelijkingen blijf ik toch geworteld in Nederland. Neem nu het weer, die monsterlijke Hurricane Florence die al dagen op ons af dreigt te komen razen. Een orkaan! De nuchtere Hollander blijft overigens maar moeilijk overeind tussen al die hysterie in de VS. Maar een orkaan! HALLO! Dat is zo ver van ons bed. En dat maakt het lastig navigeren in tijden van crisis en paniek. Ik heb natuurlijk nul referentiekader. Ja, ik zag ze op tv. Maar ik heb geen enkele clue wat het weer hier gaat doen de komende dagen. De voorspellingen zijn werkelijk afgrijselijk, en inmiddels lijkt het gevaar hier wel geweken. Florence draait, zo lijkt het nu, naar het Zuiden zodra ze aan land komt, het kreng. Arme kustlijn, al die prachtige plaatsen, al die huizen, de lieve mensen. Wat een vreselijk monster komt eraan, en we moeten maar afwachten wat ze gaat aanrichten. Inmiddels stond ik al op scherp: beide auto’s afgetankt, krat gevuld met noodspullen voor het geval ik na een noodmelding zou moeten gaan schuilen in de kelder. Eten en drinken voor het geval dat de stroom eraf zou gaan, de supermarkten niet open zouden gaan, het water eraf zou gaan, een extra gasflesje voor het geval het gas er zelfs af zou gaan, etc. Je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb het deze week geleerd. Bijv: vul je badkuip met water tijdens de laatste uren voor de orkaan komt zodat – als het water eraf gaat – je water hebt om de wc’s mee door te spoelen, of in het ergste geval zodat je drinkwater extra hebt. Maar ook: zet een bak water in de vriezer die je bevroren in je koelkast kunt zetten mocht het stroom eraf gaan, om je koelkast koud te houden. En de mooiste: haal je afwasmachine leeg en verberg in je afwasmachine je waardevolle documenten. Dat ding sluit hermetisch af en alles daarin blijft dus intact. Who would have thought of that? Allemaal handige tips! Ik bestelde nog even snel een extra powerbank, en huge unit waarmee we iPhones en iPads meerdere keren konden opladen. Ik bestelde regenlaarzen. Kocht ‘tig’ batterijen voor alle zaklampen en kocht er zelfs nog wat zaklampen bij. Wat was het donker, afgelopen winter toen de stroom er dagen af ging hier… dat ga ik dit keer anders doen!

Enfin, je gaat door. Je organiseert, je doet, je koopt, je regelt. Maar steeds voel ik: waar ben ik nou eigenlijk mee bezig? Een orkaan, for real? Het voelt bijna als een out-of-body experience. De nuchtere Noord-Hollandse die in lege supermarktschappen op zoek gaat naar nog wat flesjes water. Voor een potentieel dreigend gevaar. Buiten schijnt de zon, is het rond de 27 graden, fluiten de vogels en tjirpen de krekels. Idyllisch, toch? Maar dat kreng is er wel degelijk, op een paar dagen afstand. De één zegt: prep for the worst, pray for the best. Sja, waarom zouden we meer risico lopen dan nodig. Let’s prep. Maar de ander zegt: it’ll be just fine, they always blow this way out of proportion. We’ll be fine. You don’t need water. Just make sure everything is charged and fill your cars with gas…

En sja, ik ben niet van hier, manlief is op reis en ik heb geen ervaring. Maar it’s all good. Ik volg mijn gevoel. En ik volg die gekke orkaan natuurlijk op de voet (via app, tv, internet, radars, etc)! Maar ik houd nu eenmaal van zekerheid, dus ik ben overprepared en daar voel ik me prettig bij. Nu niet nodig? Dan zijn wij vast klaar voor het eerstvolgende kreng dat deze kant denkt op te moeten razen. Moeten we de kelder in? Dan in ieder geval mét water, wijn, chips, powerbank en heel veel zaklampen!!

Inmiddels dus weer behoorlijk wat lessen geleerd. Over plannen, verwachtingen en over vakanties naar ‘thuis’. Over wonen in een ander land. Over dat je daar zelfs het weer niet (her)kent en wat dat met je doen kan. Over een orkaan, en how to prepare. We live, we learn!