Een ode aan mijn dochter…

Hij heeft gelijk, mijn man. Hij heeft al mijn blogs uitgeprint voor zijn internet-loze (of moet ik zeggen -vrije) tante en hij ontdekt: de blogs gaan vaak over Rocco. En Elle dan? Hij heeft gelijk. Elle is namelijk minder complex. En dat wat minder complex is kost minder denkwerk, minder aandacht, en dus minder schrijfwerk. Of niet?

Elle is namelijk allesbehalve gemiddeld, en al helemaal niet makkelijk. Minder complex betekent vooral dat ik minder hoef te ‘raden’ wat haar beweegt. Raden wat haar beweegt is dus ‘zeg maar’ écht niet nodig, want Elle praat DE HELE DAG. Elke gedachte die in haar mooie hoofdje opkomt deelt ze met de buitenwereld. Of die nu luistert of niet, dat maakt eigenlijk niet uit. Ze praat gewoon. Tegen anderen, zichzelf, haar Barbies, whatever. Als Elle niet praat, dan moet je je zorgen maken, dan is er iets aan de hand. Zoals recent, toen ze haar hoofd een beetje te hard stootte en zomaar 30 minuten stilzwijgend – uit het raam kijkend – op de achterbank kon zitten. Het duurde niet lang of we besloten: ER! Er is iets helemaal mis met haar! Dit lijkt een grap, maar we eindigden dus echt bij de ER waar een CT-scan van haar hoofd ons zou geruststellen. Maar er is blijkbaar een lichte hersenschudding voor nodig om haar de mond te snoeren…

Elle is bijzonder sensitief, maar niet hoogsensitief. Empathisch, maar niet snel overprikkeld. Ze kan ongelofelijk veel aan en is zeker niet bang. Rocco was ons eerste kind, en daarmee dachten we natuurlijk dat hij de norm was. Maar toen we langzaam tot het besef kwamen dat ze allebei ongelofelijk verschillend waren konden we ze allebei op hun eigen krachten aanspreken.

Ik ben stapelgek op mijn dochter. Ze kleeft aan me en ze vreet me op met huid en haar, maar stiekem vind ik dat helemaal prima en misschien houd ik het zelfs wel in stand. Ik vreet haar net zo op! Bijna een jaar kon ik haar voeden, en misschien heeft dat onze band wel extra verstevigd. Dat ik dat heb kunnen doen voelt tot op de dag van vandaag als een groot cadeau. Wat Elle typeert is dat ze absoluut niet alleen kan en wil zijn. Ik hoef maar een kamer verderop te zijn en dan hoor ik constant: “Mama? Ben je er nog?” Ik blijf bevestigen, kennelijk heeft ze daar behoefte aan. Soms wat verstikkend, maar ik ervaar het vooral als aandoenlijk.

Elle is erg scherp, intelligent, snel van begrip en legt razendsnel verbanden. Elle is sociaal en is ook heel handig in het gebruiken van communicatie en sociale omgangsvormen. Ze begrijpt hoe ze mensen kan ‘bespelen’, bewerken. Ze snapt dus dat het uitmaakt wat je zegt, maar ook vooral hoe je het zegt. In tegenstelling tot haar broer is ze in staat om overal waar ze komt binnen no-time vrienden en vriendinnen te vinden. Ze voelt zich snel op haar gemak, houdt van nieuwe plekken en mensen en is dol op verrassingen. En dat was ze wel, een verrassing. Rocco was nog maar zeven maanden oud of daar verschenen de streepjes op de zwangerschapstest. Na de horrorbevalling van zoonlief, de moeilijke eerste maanden met hem, was mijn eerste reactie er niet een van blijdschap. Ik huilde, gilde en raakte in paniek. HOE DAN? En daar voelde ik me dan weer schuldig over, zou ‘de baby’ dit voelen? Later dachten we alleen nog: wat een cadeau. Wat een gigantisch cadeau! Want we hadden misschien nooit meer bewust durven kiezen, de stap durven zetten, na ons eerste toch meer complexe lieve kind. En in de laatste zes maanden die ze in mijn buik zat, van de schrik bekomen, heb ik vooral heel veel gezegd: ik ben blij dat je er bent, ik ben blij dat je er bent, ik ben blij dat je er bent…

Little did we know, deze tekst zou meer dan raak blijken. Allebei precies zichzelf. Allebei zo ongelofelijk anders. En Elle doet precies wat we toen schreven: ze houdt zich keihard vast. Maar we knallen dan ook wel heel hard vooruit!

Deze ode is aan mijn mooie meisje. Mijn prachtige verrassing. Zacht en ook keihard. Slim en berekenend, sociaal en zorgzaam. Sportief, competitief en sterk, maar ook cultureel en breed geïnteresseerd, een kleine kunstenaar. Een harde werker, serieus, en toch absoluut een gangmaker. Bovenal, ongelofelijk lief…

Hé kleine meis, blijf je maar goed vasthouden aan mij, aan ons. Ik geniet met volle teugen van jou en van je “Let’s go shopping mommy, let’s get our nails done, let’s go buy some lipstick, I really need more shoes and bags!” Je bent een slimme en eigenwijze tante, en als je als puber net zo gaat zijn als je nu bent dan gaan we nog heel wat met elkaar beleven… maar weet: je bent mijn wereld! Onvoorwaardelijk, voor altijd, grootse liefde.