Joost mag het weten?

Kriegelig, geïrriteerd, teleurgesteld, gefrustreerd en downright terneergeslagen. AAARGH! Dat is in een notendop de huidige stand van zaken na bijna twee jaar onduidelijkheid over ‘wat het betekent als ik hier in de VS wil gaan werken als partner van‘. Sure, ik kan gaan werken. Ik mag hier werken. Dat is helder, en dat is fijn! Ik heb mijn werkvergunning binnen, mijn social security number, ik kan aan de bak. Maar, dat betekent dat ik fulltime moet gaan werken, want parttime kennen ze hier niet echt (of echt niet). Dat betekent dat ik goed ga verdienen (ka-ching!), maar geen recht meer heb op mijn sociale verzekeringen in Nederland. En dat is dus wat je níet wilt, hier in Amerika!

Omdat we hier zijn voor manlief’s (Nederlandse) werkgever zijn we ‘gewoon’ sociaal verzekerd in Nederland, dat wil zeggen dat we bijvoorbeeld ‘gewoon’ onze eigen ziektekostenverzekering nog hebben. Dat blijkt helemaal niet zo ‘gewoon’ te zijn als wij dat in Nederland vinden. Hier kwam ik al achter nu we al een tijdje wonen in een land waar die zorg geen vanzelfsprekendheid is. Zorg is hier werkelijk schrikbarend duur, en dus niet standaard voor iedereen beschikbaar, want een ziektekostenverzekering is hier net zo onbetaalbaar. Denk aan maandelijkse kosten tussen de 500 en de 900 dollar per maand (!) met daarbij een eigen risico van rond de 4000 dollar per jaar (!). Dusss, liever wil je dat niet zelf dragen in dit land. Als je in Amerika gaat werken (voor een Amerikaanse werkgever) kun je het geluk hebben dat je ziektekostenverzekering wordt vergoed door je werkgever. De baas neemt in dat geval kennelijk gemiddeld zo’n 80% van de zorgkosten op zich. Een ‘goed zorgplan’ van een baas is hier dus zo belangrijk dat je die leuke baan wellicht maar voorbij laat gaan, en blijft waar je bent. Dit zijn zaken waar wij ons – in Nederland – toch weinig bij voor kunnen stellen. Wat hebben we het goed!

Enfin, dit wetende, hoe dan verder? Wie kan me meer vertellen? Ik organiseerde enige tijd geleden een avond met allemaal ‘partners van’ zodat we gezamenlijk eens alle aanwezige kennis met elkaar konden delen, bundelen, in de hoop dat dit een en ander zou ophelderen. Niet. Het was heel gezellig, dat wel! Maar eigenlijk leverde het vooral veel vervolgvragen op, zoals: mag ik in Amerika wel (op afstand) werken voor een Nederlandse werkgever? Hoe zit het met detacheren? Kan ik wel voor mezelf beginnen? Ik betaal toch belasting in Nederland? Heeft dat effect op zaken als de sociale voorzieningen, kinderbijslag, hypotheekrenteaftrek, enz? Oh en er was iets met moeilijk verkrijgen van een Verklaring Omtrent het Gedrag (VOG) bij thuiskomst, namelijk dat je die niet zomaar krijgt, maar wat was dat ook alweer? Best belangrijk als je vakgebied het onderwijs is… Maar waar vind ik dan al deze informatie, want tot zover lijkt het meeste tot me te komen ‘via horen zeggen’. Waar vind ik die info allemaal?

Wij laten zorgvuldig opgebouwde carrières achter wanneer we vertrekken uit Nederland. Contacten, netwerken, scholing. We bouwen een gat op in onze AOW en we kiezen daarmee ook voor onzekerheid in de toekomst. Vind ik opnieuw een baan? Hoe blijf ik relevant voor de arbeidsmarkt? We zijn hier maar een paar jaar, maar dat zijn wel een paar jaar waarin je je dus niet kunt door-ontwikkelen binnen je vakgebied. Er is geen financiële mogelijkheid om jezelf te scholen, een opleiding te volgen, je te ontwikkelen en jezelf daarmee relevant te houden. Het is toch eigenlijk echt niet van deze tijd. Een tijd waarin op afstand werken zo makkelijk is, een tijd waarin elke partner een carrière achterlaat wetende dat de arbeidsmarkt niet zodanig is dat je bij thuiskomst rap weer een werkgever vindt. Het is toch wel behoorlijk achterhaald allemaal…

Ja, wij/ik koos hier zelf voor. En ja, ik geniet met volle teugen en heb genoten van ons avontuur tot zover én het was het me allemaal dubbel en dwars waard! Ik zou het – met de kennis van vandaag – zo weer doen! Wat een cadeau voor ons gezin. Maar, het is moeilijk en frustrerend zelfs, om te ervaren wat dit allemaal met je doet. Het loslaten van je professionele identiteit bijvoorbeeld. En daar was ik niet geheel op voorbereid, zo duidelijk was niemand van tevoren geweest. Bovendien had ik in eerste instantie mijn handen vol en was dit alles nog niet aan de orde. Eerst landen, daarna eindelijk stabiel en dan dus de volgende drempel over, het aanvragen van je werkvergunning. Op zichzelf al een studie, geloof me… ondanks de goede begeleiding die de ambassade me gaf. Dan heb je die werkvergunning (als je geluk hebt, het proces is niet zo smooth) en kun je aan de bak. Maar dan, regels, wetgeving, instanties, kastjes, muren en allerlei ‘vakjes’ waar je niet goed inpast. Een oerwoud waarbij de één naar de ander verwijst en weer terug. Voor deze uitzending werd ons eigenlijk alleen summier verteld: “Werken daar is wel complex, heeft grote gevolgen financieel bijvoorbeeld, maar dat moet je even goed uitzoeken bij de SVB enzo.”. Op het moment van alle voorbereidingen ben je daar nog niet echt mee bezig, je hebt nóg twee miljoen to-do’s. Maar eenmaal geland ging het dus ineens een grote(re) rol spelen en zag ik door de bomen het bos niet. Tegenstrijdige informatie, standaardantwoorden. Weinig inspirerend tot zover, helaas. Maar, ik geloof niet in ‘klagen zonder actie’, en dus nu HOP, doorpakken. Uitzoeken. Onderzoeken.

Want er moeten toch meer wegen zijn die naar Rome leiden? Mijn opbrengst zal in ieder geval hopelijk zijn dat we nieuwe partners deze stroperige zoektocht kunnen besparen. Dan heeft het tenminste dát opgeleverd. Want het zou zo fijn zijn geweest wanneer alle informatie gewoon ergens verzameld kon worden aangeleverd. Dit kostte tot op heden zoveel (negatieve) energie, en wat zonde dat we op dit front allemaal het wiel opnieuw proberen uit te vinden. Het kost mij persoonlijk inmiddels al heel wat uren (maar echt, veel uren…). Als ik deze toch eens betaald zou kunnen krijgen? Oh nee wacht, dat kan nou juist niet! Nou ja, dat kan wel, maar niet meer dan een lage vastgestelde grens, want anders vervallen dus weer die sociale verzekeringen. Maar goed, dit alles dient ook vast weer een doel, daarvan ben ik zeker. Ik heb vertrouwen in het proces. Het wonen in Amerika heeft me namelijk meer geleerd over mezelf, mijn waarden, mijn wensen en behoeften, dan welke scholing dan ook! Dat op zich is al winst, dat breng ik maar mooi mee voor een volgende werkgever! Misschien was het daarom te doen… ?

En toch, hoopvol en optimistisch als ik ben, heb jij een gouden tip, advies (ik heb al contact (gezocht) met SVB, SZVK, belastingdienst, Global Connection) of een detour die naar Rome (maar liever niet naar hoge muren, dichte deuren en nog meer kastjes) leidt? Ik houd me van harte aanbevolen!