Stop and smell the roses!

Wakker worden van een oorverdovend muzikaal ochtendconcert van allerlei verschillende speciale vogelroepjes, maar vooral de Rode Kardinaal zangvogels die buiten mijn slaapkamerraam zo prachtig de dag aankondigen. It’s a new day! En alleen dat al, het feit dat we een nieuwe dag mogen beleven van dit prachtige avontuur. Het geluk is overal om ons heen en zit hem, heel cliché vanzelfsprekend, in de kleine dingen. Gek genoeg zijn het vaak de dingen die ons niet bevallen die we met elkaar delen. Maar zomaar eens een opsomming geven van de zaken waar je heel blij van wordt is een uitstekende manier om je leven eens door een blij roze bril te bekijken…

Mijn laatste blog was een zoektocht naar antwoorden over ‘werken in het buitenland’. Daar werd ik (nog) niet heel blij van. Kort daarna had ik ineens heel veel antwoorden en inmiddels is er veel in werking gezet. Zo ook ik! Meer hierover later. Maar na mijn laatste blog over wat ik mis, of lastig vind, vond ik het tijd om eens te delen wat ik allemaal geweldig vind aan ons avontuur en wat ik nooit had willen missen!

Het grootste geluk van onze ‘uitzending’ naar Amerika, met stip op nummer 1, is dat we als gezin zo ongelofelijk veel naar elkaar toe zijn gegroeid. Samen door zo’n proces heengaan, met alle bijbehorende emoties en moeilijkheden, uitdagingen en prachtige ervaringen, het is ongelofelijke rijkdom. Meer dan ooit vertrouw ik op ons als team, vertrouw ik erop dat wij met elkaar drempels kunnen slechten, moeilijkheden kunnen overwinnen en obstakels kunnen pareren. Dit avontuur leerde onze kinderen dat je soms ‘discomfort and uncertainty’ moet tolereren en het leerde ons als ouders om onze kinderen voor te bereiden op het pad dat ze (gaan) afleggen, in plaats van het pad klaarmaken voor onze kinderen.

Deze woorden kreeg ik gisteren in mijn schoot geworpen tijdens een door de ouderraad georganiseerde koffieochtend voor ouders, na drop-off meteen om 08:15u. De ouderraad nodigde psycholoog dr. Heather Tedesco uit om ouders mee te nemen in problematiek rond ‘anxiety and stress in kids’. Een heerlijk uur vol anekdotes uit haar praktijk, tips and trics, literatuur, informatie en handvatten. Grappig en scherp sprak ze over de drie psychologische basisbehoeften van de mens: competentie, relatie en autonomie. Ze borduurde voort op denkers als Carol Dweck (fixed/growth mindset), Brené Brown. Maar vooral ook haar gebruik van de beroemde ‘The man in the arena’ speech van Theodore Roosevelt zette me aan het denken.

Wat een geluk, om dit leven hier op dit moment te mogen leven. Om dit soort inspirerende koffieochtenden mee te pakken die mij de handvatten bieden om anxiety te lijf te gaan, om mijzelf te ontwikkelen. Wat een geluk om onze kinderen deze school te mogen meegeven. Hen zo’n enorme rijke leerschool te kunnen bieden deze jaren. Ze komen straks terug in Nederland met zoveel wijsheid, spreken en schrijven drie talen maar kunnen bovenal uit ervaring vertellen dat je moeilijkheden kunt overwinnen, dat het het waard is om in de arena te staan, to dare greatly! De price is high, the reward is great.

Elke dag hier heeft zo zijn eigen uitdagingen, heck, het leven hier, ver weg van familie. Maar elke dag ben ik bovenal ongelofelijk dankbaar voor wat we beleven, leren, ontdekken. Het heerlijke huis waar we in mogen wonen! Hoe prachtig het voorjaar hier is. De bomenpracht, de bloesem, de natuur. Hoe groots deze omgeving is. Hoeveel er te doen is, van prachtige concerten (zo ongeveer in onze achtertuin) bij Wolftrap tot sportieve events tot educatieve events tot sociale events! Hoeveel er te zien is, alle roadtrips die we al maakten en die we nog gaan maken de komende tijd. Hoe geweldig ik het vind om mijzelf te hebben kunnen herontdekken in de chaotische wirwar van werk, kinderen, opvoeden, het leven. Ik heb geleerd dat het vrijheid biedt wanneer je loslaat, dat het werkelijk vrij voelt om niet langer gebonden te zijn aan 1 plek, aan 1 land, aan 1 cultuur. Ik heb geleerd hoe goed het leven is/kan zijn in Nederland, en hoe je dat pas écht ziet als je er niet bent. Ik heb geleerd hoeveel mijn kinderen aankunnen, hoe ik hen echt niet de wind uit de zeilen hoef te halen, hoef te beschermen, hoe zij het zelf toch echt wel redden. Hoe mijn liefde voor mijn man alleen maar is gegroeid sinds we hier zijn geland, onze relatie wordt alleen maar meer, beter, sterker. Hoe we elkaar nog meer zijn gaan waarderen door de uitdagingen waarvoor we kwamen te staan. Hoe we samen leerden, ons afzonderlijk van elkaar en ook samen ontwikkelden. Hoe bijzonder ik het vind dat ik (wij) zulke lieve vriendinnen, vrienden en fijne hechte nieuwe vriendschappen heb(ben) kunnen sluiten.

Over een week mag Rocco zijn ‘grade two play’ opvoeren met zijn klas. Hun basisschool heeft kunst en cultuur hoog in het vaandel, en jaarlijks – vanaf Kindergarten (Elle mag over een maand met haar klas een (Frans) play opvoeren, La poule Maboule!) – produceert iedere klas een eigen toneelstuk. En niet zomaar eentje. Daar kan menig groep acht musical nog een stevig puntje aan zuigen. Ik herinner me dat ik The Lion King zag, door grade three (groep 5). Fenomenaal. Ontroerd keek ik ernaar, zó knap. Een lang verhaal kort… over een week mag Rocco’s groep het toneelstuk opvoeren: It’s a jungle out there. De moraal van het verhaal, en de tekst die Rocco als Eduardo the Elephant mag citeren:

“You’ve got to stop and smell the roses. You have to learn to appreciate the things around you, to realize that there are things in life that are more important than money, clothes, or being popular.”

It’s a jungle out there people! Vergeet niet te luisteren naar de prachtige ochtendconcerten die we al te vaak voor lief nemen, of niet eens meer horen omdat we zo druk zijn… stop, smell and love the roses.