dewereldwijven.com

Sinds enige tijd ben ik opgenomen in de inspirerende groep wereldwijven die hun verhalen en ervaringen delen via www.dewereldwijven.com. Ik ben er trots op om bij deze bijzondere club vrouwen een stukje belonging te vinden! Via de website lees je over wereldse vrouwen die zich over de hele wereld bevinden, over hun avonturen, bedrijven, inspiratie, valkuilen, enz. Deze keer was het aan mij om me ‘voor te stellen’, dus lees hier mijn intro: ontmoet wereldwijf Lies via de website dewereldwijven.com of hieronder als blogpost… 🙂

Toen ik nog een klein meisje was draaide mijn leven om mijn pony Chanou, mijn ponyvriendinnen en de manege. Toen ik een puber werd draaide mijn leven om mij en mijn toenmalige vriendje. Maar ook om mij en de scheiding van mijn ouders, verhuizen naar ‘de stad’, van de mavo naar het vbo worden teruggezet omdat ik er met de pet naar gooide. Weerstand, boos, onzeker, zo ongelofelijk onzeker. Al vroeg begon ik met losraken van thuis en vertrok ik naar Amsterdam waar ik met mijn pubervriendje, mijn eerste liefde, woonde. Toen die liefde overging in ‘samen alleen’, koos ik voor mezelf. Alleen op avontuur in het wilde Amsterdamse.

Nadat ik de kappersschool in Haarlem deed werkte ik bij Toni & Guy in het welbekende Magna Plaza. Pionieren, hip and happening. Trainingen in London, volop in de party scene. Mezelf was ik al jaren kwijt, want wie was ik geworden sinds ik de manege links had laten liggen en mijn pony inruilde voor een puberliefde?

Het alleen ‘avonturen’, avond na avond dansen in de Escape, Irish Coffee’s drinken in mijn stamkroeg, de luxe Bar Americain, heerlijk! Dat avonturen duurde niet lang of een mooie voetballer uit Malta daalde neer in mijn kappersstoel. Hij was met zijn voetbalclub op reis naar Amsterdam, hij had me gezien door de ramen en wilde me leren kennen dus had brutaal een afspraak met mij gemaakt. We raakten aan de knip, aan de praat, aan de drank en aan de liefde. Een week later kwam hij weer naar Amsterdam gevlogen en na die paar dagen samen besloot ik mijn Amsterdamse avontuur te verruilen voor het pittoreske historische Malta.

Op dat moment misschien nog wel verder van mijzelf verwijderd dan ooit tevoren. Dat dit niet de liefde van mijn leven zou blijken, dat moge duidelijk zijn. Want als je niet eens weet wie jij zelf bent, hoe kun je jezelf dan aan een ander geven? Een lang verhaal heel kort, vier jaar later verliet ik het mooie Malta en keerde ik – alleen – terug naar mijn familie, naar vroeger. Niet het snelle Amsterdam, maar het overzichtelijke kleine stadje waar ik vandaan kwam. Langzaam maar zeker kon ik toen, op inmiddels 24-jarige leeftijd, mezelf (her)vinden. Ik kwam mijn echte grote liefde daar in dat kleine stadje – off all places – tegen, toen ik 26 was. Alles zou daarna toch weer heel anders worden…

Met zijn hulp lukte het me om toegelaten te worden tot de pabo, de benodigde toelatingstoetsen te maken. Ik schoolde bij en schoolde om, werd leerkracht basisonderwijs en bleef gepassioneerd in het hbo-landschap hangen. Een onderwijshart, dat is wat ik ontdekte. En het hbo, een speeltuin! Wat mocht ik veel leren, ontwikkelen. Soms wat te snel, maar ik kon het (soms maar net) bijbenen en ik genoot. Ik werkte dag en nacht en hield van elke seconde. Na mijn Cum Laude bachelor volgde een Master of Education. Er kwamen verhuizingen, andere plaatsingen voor mijn militaire lief. Er kwamen twee mooie kinderen. En toen, toen kwam daar ineens weer opnieuw die zoektocht. Want inmiddels had ik me zo snel professioneel ontwikkeld, maar was ik ook nog ‘ineens’ moeder wat al het andere waar ik hard voor had gewerkt weer op losse schroeven leek te zetten. Had ik mezelf net helemaal gestort op werken, ontwikkelen, carrière, nu waren daar die prachtige kinderen die mij nodig hadden en die me aan alles deden twijfelen met hun lieve maar droevige ogen wanneer ik naar mijn werk wilde gaan.

Na nog een aantal jaren in (over)verhit conclaaf met mijzelf, genietend van de mooie werkzaamheden, maar ook vertwijfeld over het constant achterlaten van mijn gezin, kwam daar op een dag de ontsnapping. Van het ene op het andere moment lieten wij alle zorgvuldig opgebouwde zekerheden los, mijn man kreeg een buitenlandplaatsing in Washington DC. Nu konden we ons even een aantal jaar richten op ons gezin, samen op avontuur in een prachtig groots nieuw land. Het heeft ons zoveel gebracht…

 Een plek waar de 40 jaren van mijn leven samenkwamen, waar ik nu de tijd en ruimte had om te zoeken naar verbinding en samenhang. Waar ik leerde bezinnen door te schrijven. En nu zijn we zomaar twee jaar verder in dit mooie Amerika-avontuur. Ups-and-downs, maar nooit vanuit twijfel. Misschien ben ik zelfs inmiddels het meisje van de manege weer. Ik weet wat ik voel, wat ik nodig heb, wat me drijft, wat me gelukkig én ongelukkig maakt, en ik blijf nu echt bij mezelf. Ik leerde dat ik niet ‘mijn werk’ ben. Ik leerde dat ik niet ‘mijn land’ ben. Ik kan van alles en ik kan dat overal. Ik werd langzaam van de wereld, in plaats van alleen maar van mijzelf, van mijn werk, van mijn sociale kring, van verwachtingen, van Nederland.

Waar ik blij van word? Lezen, sporten, social media, fotograferen, uitjes en vrienden, onderwijs, communicatie, en schrijven! En dat zijn dus ook precies de dingen waar ik graag mijn tijd aan besteed, naast natuurlijk mijn grootste liefdes, mijn man en onze twee kids. Oh en koffie drinken, goede koffie of Chai Latte’s drinken én glutenvrij koken en bakken. Dat ook…

Wat we hier tijdens deze buitenlandplaatsing leerden, dat nemen we voor altijd mee. Ik ben dan ook heel benieuwd hoe we ons leven over een paar jaar in Nederland weer vorm gaan geven, de lessons learned vers in het hart en in het hoofd. Maar voorlopig zijn we nog even in Amerika, waar ik inmiddels bezig ben met het aanbrengen van samenhang tussen mijn verschillende passies, zoals onderwijs, social media, communicatie en schrijven! Wie weet waar het toe leidt. Maar de grootste winst tot nu toe: het leven draait niet langer alleen om mij, het draait om mij in relatie tot de ander en het andere. Het gaat over kwaliteit van zijn, van leven. Net over de 40, en nu misschien dan toch echt volwassen in de wereld?

Volwassenheid als zijnskwaliteit, zoals onderwijspedagoog Gert Biesta zo mooi omschrijft. Zou het? Kwaliteit is het!

“Volwassenheid is, [….], een zijnskwaliteit die iets zegt over hoe mensen bestaan, hoe ze hun leven leiden. Terwijl onvolwassen in-de-wereld-zijn egocentrisch is, is volwassen in-de-wereld-zijn gekenmerkt door de voortdurende ambitie ruimte te scheppen voor het zijn van de ander en het andere – wat betekent dat volwassen in-de-wereld-zijn altijd een mate van zelfbeperking met zich mee brengt. De Franse pedagoog Philippe Meirieu benoemt volwassenheid als een “in de wereld zijn, zonder jezelf in het centrum van de wereld te plaatsen” – een formulering die ook precies laat zien waarom in democratie, ecologie en zorg het thema van de volwassenheid aan de orde is. Door volwassenheid als een zijnskwaliteit te beschouwen en niet als de uitkomst van ontwikkelingsproces, kunnen we zowel afstand doen van de idee dat mensen met grote lijven altijd op een volwassen manier in de wereld zijn, als van de idee dat mensen met kleine lijven daar per definitie niet in staat toe zouden zijn. Het tegendeel is vaak het geval.” https://wij-leren.nl/gert-biesta-wereld-gericht-onderwijs-vorming-tot-volwassenheid.php