Amerika’s gun-madness

We zitten aan de eettafel, eten en kijken samen naar het Jeugdjournaal. Elle volgt het beeld met grote, enigszins verbaasde ogen. “Boze en verdrietige mensen in Amerika, mam? Hoezo? En waarom roepen ze allemaal ‘DO SOMETHING!!’ Wat is er met ze mam?”

Ik had haar niet verteld over de aanslagen van afgelopen weekend. Wat moet mijn zesjarige meidje daar nou mee? Heck, wat moet en kan ik ermee? Wij volwassenen kunnen dit toch al niet bevatten, laat staan onze kinderen. Wat moet ik zeggen? Bovendien, straks legt ze de link met haar ‘lockdown drills’ op school, en dan durft ze misschien niet eens meer naar school? Generation Lockdown-Drill. Wist je dat ze in Amerika kogelvrije slaapmatjes/blankets hebben voor de allerkleinsten? Niet bij ons hier, maar ze bestaan. En kende je de kogelvrije Iglo’s al die in klassen werden geplaatst? Daar overleef je ook nog eens een category 5 hurricane mee. Da’s handig! Enfin… Ik vertel haar over de wapens in Amerika, over symptoombestrijding. Over hoe Amerikanen bang zijn om hun second amendment te verliezen, the right to keep and bear arms. Ik vertel haar dat in Amerika een Kinder Surprise Egg verboden is, want gevaarlijk (stikgevaar), maar dat iedere oelewapper in de beginnende puberleeftijd een wapen mag kopen op elke willekeurige straathoek. En dat dan 24u per dag. Terwijl ik dit haar vertel ruim ik de tafel af. Ik verwissel de vuilniszak en lees hardop wat mijn ogen zien op de vuilniszak die ik langzaam openvouw: “WARNING: to avoid danger of suffocation, keep this plastic bag away from babies and children. Do not use this bag in cribs, beds, carriages or playpens. This bag is not a toy.”

We kijken elkaar aan en we snappen er allebei niks meer van. “Nee”, zeg ik haar, “dit gaan we allemaal niet missen wanneer we weer naar huis gaan!” We missen Nederland allebei even heel intens. Elle is toch wel een beetje in paniek en roept een paar keer achter elkaar: “We moeten onmiddellijk terug verhuizen mam, we moeten hier onmiddellijk weg!” Een traan over mijn wangen, want al die levens. Al die kinderen, ouders, oma’s en opa’s. Voor niks! Mede mogelijk gemaakt door al die krachten die niks te maken hebben met goed mens-zijn, maar alles met onbehoorlijk bestuur, zoals politieke belangen, geld, ‘de grote jongens’. ‘Ze’ twitteren allemaal weer de gestandaardiseerde ‘thoughts and prayers‘ en dan hoppa, door naar de volgende mass shooting. Wat moeten we ermee. Hoe lang zal dit nog duren? En vooral, hoeveel onschuldige doden nog? Maar die traan over mijn wangen rolt door wanneer ik Elle zie, die dit onschuldig bekijkt. Die geen weet heeft van Sandy Hook Elementary School, of al die andere scholen waar een idioot binnendrong en willekeurig kinderen van het leven beroofde. Wat een verdriet! DO SOMETHING!

Amerika is mooi, enórm mooi, groot en bijzonder. Wij wonen dan ook wel op een van de mooiste plekjes zo vlakbij DC in het groen, in het veel te dure Vienna, Virginia. Waar de huizenprijzen sky high zijn, en de daarop afgestemde schoolbudgetten dus net zo. In tegenstelling tot daar waar de huizenprijzen op z’n laagst zijn. Daar hebben scholen dus vrijwel geen budget en moeten de leraren van hun eigen (toch al) schamele inkomen lesmaterialen aanschaffen, anders hebben de leraren en kinderen daar gewoon niks. Geen pen, geen schrift, laat staan een boek. Dit land heeft veel, zoveel, maar is eigenlijk zo arm. Een land in gevecht, in oorlog met zichzelf. Een land dat zichzelf in een wurggreep van wantrouwen houdt, en elkaar daarmee ook. Risico’s zoveel mogelijk vermijden. Behalve dan op het gebied van wapens, want dat is nu eenmaal hun recht, hun second amendment. Kuch. Van buiten naar binnen gekeken: waanzin. NRA: Nonsensical Rifle Addiction. Sunday with Lubach, we lachten erom. Ja, wat een gekkies. Maar het is bittere ernst, en allang geen vijf voor twaalf meer. DO SOMETHING!

Amerika bestaat dit jaar 243 jaar. Deze amendment werd geschreven in 1791. Een andere tijd, alhoewel Amerika niet zo snel mee- en door-ontwikkelt. Maar toch, dat hele second amendment is gebaseerd op het Amerika van 228 jaar geleden, niet op een ‘beschaving’ anno 2019. Het is toch werkelijk onvoorstelbaar dat het aanpassen van deze wetgeving zo wordt tegengewerkt, dat het zo’n gedrocht is, dat men liever heeft dat hun eigen mensen elkaar doodschieten. Easier. Teveel gedoe. Teveel belangen. DO SOMETHING!

Je zal er maar hebben gelopen, even je weekboodschappen halen bij Walmart, zoals ik ook liefst 1x per week doe. De winkel in, huppelend, met je kindjes die gillen dat ze in een winkelwagentje willen zitten. Eruit in een body bag, of misschien zelfs wel meerdere bags. Ik kan er met mijn hoofd niet bij. Verdrietig, een beetje in shock ook wel geloof ik. Immers twee mass shootings, uren na elkaar. De 250e (!) al dit jaar, en het is nog maar zomer!

Ik voel me veilig in mijn leefomgeving, maar feitelijk zou íedere persoon dus een wapen kunnen dragen, overal, altijd. Iedereen in het restaurant. Iedereen in een winkel. Iedereen in een auto, in het verkeer. Dat is toch een krankzinnig gegeven. Zo nu en dan dringt het zich aan me op en laat het me maar moeilijk los. Een naar en verdrietig-makend gevoel. Je kunt dan wel in je dure huis in zo’n rijk stuk Amerika wonen, maar wat een armoede…