It has been ‘forevah’!

Thoughts running through my mind. Zoveel te vertellen. Te vragen. Te schrijven! Zoveel om over te mijmeren, me aan te ergeren, of gewoon om over na te denken. Het afgelopen jaar schreef ik niet privé, sinds ik startte met werken. Ik zocht naar de juiste balans en schreef alleen nog zakelijk. Gaandeweg dit afgelopen jaar raakten we echter allemaal alleen maar meer uit balans. Wijzelf, wat een jaar, maar zeker ook de wereld. Want wat leven we in een gekke tijd. Corona-age. Het COVID19-tijdperk. De wereld stopte, letterlijk en figuurlijk…

Zelf inmiddels een Utrechtse corona-teststraat-ervaring rijker, weet ik dat wij op dit moment geen corona onder de leden hebben. Maar goed, garantie tot de eerstvolgende deurklink. We zijn in Nederland deze zomer, en wat is het ons goed bevallen. Nederland heeft COVID gestructureerd en doordacht onder controle gekregen. Scholen mochten open. Het leven kon weer gaan ‘draaien’. Slowly but surely. Het was een absolute verademing in vergelijking met ons lockdown-life in de VS. We leven daar echt in huis, om huis. Mondkapjes overal. De scholen al vanaf maart gesloten, en dit schooljaar niet meer opengegaan. Speeltuinen een NO-GO, afgeplakt en dichtgemaakt met rood-wit-lint. Laat staan dat er playdates kunnen plaatsvinden, of enige vorm van sociaal leven. Het is allemaal gewoon niet mogelijk in de VS, en dat duurt nog wel even.

Afgelopen donderdag waren er 4 MILJOEN besmettingen geregistreerd (!) in Amerika. En let wel, dat waren er dus 1 MILJOEN besmettingen bij in twee weken tijd! Amerika is stuk. Het land is ongelofelijk stuk, en we staan nog steeds maar aan het begin van deze crisis. Want kennelijk kregen veel mensen uitstel van betaling (huur/hypotheek), of bijv. tegemoetkomingen voor hun business. Al deze ‘verwennerij’ stopt per eind juli. Er is geen uitzicht op meer uitstel, op tegemoetkomingen, en dus gaan er – zo wordt voorspeld – ongelofelijk veel mensen thuisloos worden. De werkloosheid is groot, maar die wordt nog veel groter wanneer zaken nu uiteindelijk toch rekeningen moeten gaan betalen en dat niet meer kunnen. Plus, de economie moet natuurlijk wereldwijd feitelijk nog beginnen met instorten. Ik houd mijn hart vast. Wat een verdriet!

COVID19. Mensen die quarantine-tired zijn. Geïrriteerde en opgefokte mensen die al te lang geen ‘normaal leven’ kunnen leven. De berichten van scholen die pas in januari 2021 (op z’n vroegst…) open zullen gaan, ze komen binnen als een mokerslag bij de toch al zo vermoeide mensen. Goddank is onze school voornemens wél de deuren te openen, OFFLINE. Maar wel met 1.5 meter afstand tussen kinderen, mondkapjes op de hele dag, temperaturen bij binnenkomst. Het is de alles-is-anders-show, en voorlopig is deze show nog niet voorbij. Helaas komt in Nederland de volgende maatregelen ook langzaam weer dichterbij. Het kon natuurlijk ook niet uitblijven. Er was hier zo weinig dreiging, dat men de noodzaak en nood niet meer voelde. Kroegen stonden vol. Steeds minder mensen ontsmette nog karretjes of mandjes, en de cijfers stijgen weer gestaag.

Maar in Amerika komt er nog iets bij: de polarisatie van het land. Alles is politiek. Voor of tegen. Rood of blauw. Trump, Kanye West, en zoveel andere gekkies in DC. De verkiezingen. De tweestrijd. De discriminatie, Black Lives Matter moet hard blijven strijden voor gelijkheid, gelijkwaardigheid. Anti-racisme in opkomst, maar racisme nog zo aanwezig dat het je adem beneemt.

Amerika is jong, en dat merk je aan alles. Hopelijk zijn Amerika’s puberjaren snel voorbij en wordt het een volwassen land. Volwassenheid naar de definitie van de Franse pedagoog Philippe Meirieu: “in de wereld zijn, zonder jezelf in het centrum van de wereld te plaatsen” If only America… en liefst wel zo snel mogelijk. Het is je, en de rest van de wereld, van harte gegund!

Voor nu genieten wij van Nederland. Wat een vrijheid. Wat een frisse lucht. Wat een opluchting. En wat een ander leven met kinderen die zich weer in de volgende fase van hun ontwikkeling bevinden. Nederland is nu op dit moment precies waar onze kinderen behoefte aan hebben. Vrijheid, verantwoordelijkheid, beslisruimte, spelen. Alles wat in Amerika kinderen vrijwel niet wordt gegeven.

We boekten er twee weken bij. Twee hele weken extra familie in de buurt, samenzijn, maar ook twee weken vrijheid zonder angst. Zonder FOX. Zonder CNN. Zonder Amerika’s puberale gedrag. We hebben nog iets minder dan een week en dan vliegen we weer terug naar ons leven. Ik kijk er niet naar uit, heel eerlijk gezegd. En dat is deze keer ‘a first’. Het is hier zo fijn. Maar ik heb wel ongelofelijk veel goede moed en zin om er een bijzonder laatste jaar in de VS van te gaan maken met z’n viertjes. En, wat is het een heerlijk gevoel dat we ook zoveel hebben om naar uit te kijken bij thuiskomst volgend jaar zomer! Naar een (nieuw) huis waar de stopcontacten vastzitten in de muur! Toch, voor nu heb ik ook zin in ons eigen huis weer daar. Onze prachtige plek in Vienna. De lieve Vienna-mensen om ons heen. De school. Al het moois dat de omgeving biedt. De lieve vrienden die daar ook zijn. Nog een paar dagen onbezorgd Nederland, alle familie nog een keer van dichtbij zien, wijnen met vrienden en vriendinnen, en dan twee weken in quarantaine bij thuiskomst in ons heerlijke huis. We zien het maar als vakantie…

In de tussentijd blijf ik lezen, denken, vragen, verwonderen. Zoals Biesta zo mooi zegt: is wat ik wens ook wenselijk? Hoe werkt het eigenlijk, de stages of psychological maturity? Ik vond dit stuk en bedenk hoe dit reflecteert op Amerika’s ontwikkeling. Genoeg gedachten, food for thoughts, zoals altijd!