Mooi Nederland

De reis, wat een onderneming. Met een huurbus naar New York. Vanaf daar met mondkapjes op richting NL. Wat een verademing. Letterlijk en figuurlijk: Nederland. Dat is lang geleden!!

Lieve Ingeborg en Nina die ons onthaalden op Schiphol. Ons geweldige huisje in Huisduinen en het luxe welkomstpakket incl. leenauto van lieve schoonmama. Niks geen jetlag voor Rocco en mij, maar de Noordzee en het zand tussen onze tenen! Kriebels in de buik. Het was bijna anderhalf jaar geleden. Ik kan niet meer wachten. Onze familie om de hoek, zo dichtbij na zo lang, we konden het niet laten. Even de oma’s zien, in het echt, maar op afstand. Het moest zoals het kon.

Prachtige bloemen op onze tafel. Een warm welkom van lieve vriendinnen. Helderse mooie zonsondergangen, vuurtoren De Lange Jaap. Boodschappen bij Albert Heijn. Roseetje bij Beachclub Citadel. Krabbentukken met opa. Paarden en pony’s kijken én rijlessen, bij de manege waar we lopend naartoe konden. Drankjes tussendoor met familie. Wandelingen door prachtig Huisduinen, vol in bloei. 

De beste cappuccino en het liefst zoveel mogelijk bestellen bij mijn lievelings, Robuust. Taart natuurlijk ook, want een jarige Rocco, negen jaar. Vieren in De Goudvis met glutenvrije slagroomsoesjes van de HEMA. Patat, frikandellen en krokketten bij oma. Je wordt immers maar 1x negen. Gewoon vrij mogen spelen in Nederland, wat een opluchting! Geen mondkapjes, geen social distancing voor kinderen. Dus ook Monkey Town en zelfs Ballorig worden meegepakt. En NEMO, en Camperduin, en en en… Nog veel meer ponyrijles en ‘hangen met grote meiden’ bij ponykamp. Mijn haar laten doen bij Reus. Uit eten met oma. Eten bij Ammi en Gerard. Koffie met tante Mar. Dagje Alkmaar met mijn mama. Nog veel meer strand tussendoor. De kinderen live on the air bij de LOS. Een borrelavond met mijn vriendin Moon. Veel bij de familie zijn, koffie hier, wijn daar. Maus, Diaan en Liz. Mijn team ein-de-lijk in real life ontmoeten. De Embrosians bestaan echt!! Heerlijke dag in Utrecht. Heerlijke dag, avond, en nacht in Venlo bij  en met collega Melanie en onze mannen. Een beetje touren rond Utrecht op de terugweg, want ergens daar lijkt het ons wel wat… 

BBQ’en bij opa Mickey en oma Mo. Hardlopen op de dijk, struikelend over de mosselen. Strand, spelen met onze lieve neefjes. Fort Kijkduin. Genieten van mooi Den Helder. In real life koffiedate met mijn lieve nicht Lai en haar fijne family in Amsterdam. Veel lunch-dates en mooie gesprekken met mijn vader dit keer. Samen. Zorgen, maar ook lachen, sterke verhalen in overvloed. Gemis ook, Ad, Yu en baby Luca hadden hier ook zullen zijn. Moeten zijn. We hadden samen zullen zijn. Een weerzien. Zo fijn. Oompie, tante Kirby, onze neefjes en de baby in de buik. Eindelijk… we hebben jullie gemist! Wat worden ze groot.

We bleven uiteindelijk 2 weken langer dan gepland. Dierbare weken die zorgden voor ontspanning, en daardoor betere gesprekken. Quality time. Niet geforceerd, maar vertrouwd, kalm en nodig. Heel erg nodig.

Maar ja, langer blijven betekende ook: verhuizen. Dus inpakken, afscheid van bijzonder lieve Karen en Gauke en het heerlijke huisje in Huisduinen. Op naar Wittevrouwen, Utrecht. Griftpark. Terras. Fietsen. Prijs-ijs! Lieve vriendin Joyce. Rianne. Antoine. Naar Sjoerd en Agnes in Assen. Nog een dag werken met Melanie. Op de fiets naar mijn werk! In de oer-Hollandse regen!! En dat allemaal dankzij Lieke en Daan, die ons genereus hun huis, fietsen, en zelfs regenjas leenden! Bernabel, die naar me toe kwam fietsen. Picknicken in het Grift met Antoine, Inge en de kinderen. Iedereen telkens weer met lekkers, verwennerij voor de kinderen, cadeautjes. Zo attent! We voelen ons constant zo welkom, zo geliefd. Doodziek worden deden we ook nog tussendoor, even door de COVID-teststraat, negatief gelukkig en dus snel opknappen en weer doorgaan. Verliefd geworden op Utrecht en omgeving. Genoten! 

Terug naar Den Helder want nog maar 3 nachten te gaan. De kinderen bij de oma’s en wij in een hotel. Dan ga je al aftellen. Plannen. Voorbereiden. Nog op de valreep lunchen met Marith. Nog 1 keer koffie bij Robuust. Nog 1 keer de HEMA. Nog 1 patatje van de snackbar. Nog 1 keer eten met mama en Gerard, nog 1 keer eten bij schoonmam, en nog 1 keer eten bij mijn vader en Monique. Intieme gesprekken over vroeger, over toen, over waarom, en hoe dan nu… steeds weer.

De onrust neemt toe. De vrije blijheid verdwijnt. Een brok in de keel. Een knoop in de maag. Dikke tranen, spanning. Zij wil niet terug. Hij wil niet terug. Afscheid van iedereen, elke keer opnieuw. Wij verscheurd, want wat gaan we alles, en iedereen, weer missen, maar wat missen we ook ons thuis. De taxi arriveert, tranen vloeien, mondkapjes op en terug naar ‘huis’. Nog even een verrassing op Schiphol waar tante Joyce met haar Bert en Ernie liedjes ons stond op te wachten, en dan gaan we toch echt. De vaste speeltuinen op Schiphol gesloten. Wat kennen Rocco en Elle daar nu toch goed de weg. Op Schiphol dringt de pandemie zich weer in alle hevigheid aan ons op, waar deze zich in Nederland prima liet verdringen…

Ondanks het verdriet om het afscheid en het loslaten, is het huis nu toch ons thuis en na 6 weken is het weer heel fijn. Snel de hamsters halen bij de buren. Koffers open, etenswaren in de koeling. Onze eigen bedden, kledingkasten in plaats van koffers, wat kun je daar dan toch van genieten. Thuiskomen in Vienna blijft een cadeau. De pracht, de overweldigende natuur, het heerlijke huis. Lieve buren die ons zo hadden gemist en niet konden wachten tot we de volgende ochtend ons gezicht lieten zien. De enorme hoeveelheid opgespaarde post en pakketjes. Zo anders, en toch helemaal vertrouwd. Thuis. Maar nog veel fijner met alle leuke spulletjes, etenswaren, foto’s en herinneringen aan onze mooie zomer in Nederland. 

Bedankt lieve familie, vriendinnen en vrienden voor de ontzettende verwennerij weer. Bedankt mooi Nederland. Nog 1 jaar! Dan zijn we weer om de hoek…