Thuiskomen…

Gillend zit ik op mijn fiets. “Rechts aanhouden! Er komen mensen langs, niet schrikken, gewoon doorfietsen! Niet zo langzaam, dan val je om!! Blijf nou rechts! Niet zomaar stoppen, dan knallen we allemaal op elkaar. Als je wilt stoppen moet je eerst om je heen kijken. Dat is geen fietspad! BLIJF NOU RECHTS!!!” 

Zij zuchten, pfew… overleefd. Ik kuch en hijg, schor van het schreeuwen en geïrriteerd van alle te hard fietsende passanten, van de scheurende elektrische fietsen, de scooters. De boze, verontwaardigde en toch vooral afkeurende blikken! Je ziet men denken, ‘die kunnen toch allang fietsen, ga eens aan de kant ofzo’. Maar ze kunnen nog niet fietsen. Dat lukte in Amerika niet en toen we naar Amerika verhuisden konden ze echt nét fietsen. Bovendien zijn kinderen in Amerika gewoon geen deelnemer van het verkeer. Ze zitten daar alleen maar op de achterbank! Niet omdat ze lui zijn, maar omdat Amerika niet gebouwd is op zelfstandig bewegende kinderen. Van bergen tot het ontbreken van fietspaden. Maar goed, nu moeten we dus gewoon langzaam opbouwen. En dat is het hem nu juist, dat kan dus niet echt. Want op die leeftijd word je gewoon geacht te kunnen fietsen in Nederland, vanzelfsprekend. Ik geloof dat ik fietsen haat.

Het is zomaar een voorbeeld van dat waar we tegenaan lopen. Of fietsen in dit geval. Alles is anders, de hele tijd! De weg nog niet kennen dus fietsen en autorijden op navigatie. De supermarkten niet kennen, de producten niet. Niet meer weten hoeveel liter iets is omdat je ein-de-lijk rekent in gallons. Oh, die desoriëntatie!! Ik herken het van onze verhuizing naar Amerika, the cycle of change. In januari 2018, na zes maanden Amerika, schreef ik er ook over: 

Geheel in lijn met de circle of change die me inmiddels zo bekend is. Het ervaren van een cultuurschok, ik deed het volgens het boekje. “Doorgaans wordt gesteld dat expats een veranderingscyclus doorlopen. In deze cyclus volgen verschillende fasen elkaar op, beginnend met de ‘honeymoonfase’, gevolgd door desoriëntatie, ontkenning, frustratie en tot slot aanpassing en integratie. Het is gebleken dat deze cyclus voor de niet-werkende partner gekenmerkt wordt door diepere dalen dan voor de werkende partner. Ook duurt de aanpassing en acclimatisering langer bij de niet-werkende partner.” 

Enfin, de honeymoonfase was dit keer snel voorbij, en het (BAGGER)weer hielp niet mee. Op de terugweg wordt deze fase geduid als de ‘excitement at returning home phase’. Je hebt net ipv de pre-departure, de pre-return ups and downs’ doorlopen. Je komt dan terug in het ‘nieuwe maar oude land’ en je mist de andere cultuur. Alles wat inmiddels thuis was. 

Thuis is: je vrienden, je buren, je community, je buurt, de school, de route die je iedere dag rijdt om naar school of naar je fitness of naar de winkel te komen. Thuis is weten waar je moet zijn in de supermarkt om ei-vervangers, lekker glutenvrij brood of de Nutella te vinden. Thuis is waar je de weg kent, de snelle route weet als je iets wilt ontwijken en Google Maps niet nodig is. Thuis is waar je op de bank neer kunt ploffen, waar je met je ogen dicht de koelkastdeur weet te vinden, of in het donker de lichtknoppen. Waar je je boodschappen zonder nadenken in het juiste kastje zet… 

Welkom desoriëntatiefase! Sure, we’ll move to the next phase. We gaan richting aanpassing en integratie, maar eerst nog even langs ontkenning en frustratie. Misschien ga ik binnenkort weer Nederlands denken? Nu denk ik nog in het Engels. Net als de kinderen overigens die onderling nog vooral Engels spreken. Nu verwonder ik me nog continu over hoe lomp mensen zijn. Waarom dat geduw in de supermarkt? Daar zijn we echt niet charmant hoor, bij de kassa. Ik was net zo fijn onthaast! Afgelopen week een ouder stel die het niet kon verdragen dat ik nog een vraag had over een bonuskaart en die mij niet zo passief maar vooral agressief duidelijk maakten dat dit teveel tijd kostte. Oh dan mis ik Amerika toch zo enorm, dan voel ik me verloren, op de verkeerde plek, de verkeerde tijd, het verkeerde land. Daarna duurt het even voor ik dat gevoel weer kan parkeren. 

Enfin, hopelijk gaat binnenkort de grijze lucht wat vaker veranderen in een blauwe lucht. Wat is klimaat toch bepalend! Ik besluit mijn oudere blogs te openen en lees: 

Behalve al die desoriëntatie gaat het ook heel goed met ons hoor! We ontdekken, reizen rond, leren leven in een ander land met alle bijbehorende pieken en dalen. Alle bekende vanzelfsprekendheden zijn weg en langzaam dringen nieuwe vanzelfsprekendheden zich aan ons op. Als je buren uitnodigt dan komen ze met lekkere versgebakken goodies (dit wordt andersom dus ook verwacht). Dat vinden we nu al heel gewoon. Als je naar een kinderverjaardag gaat dan breng je een cadeau mee in een keurig opgemaakt cadeautasje, ipv onhandig ingepakt (en geplakt) in cadeaupapier (vandaar dat ik rond Elle’s verjaardag echt NERGENS cadeaupapier kon kopen… ). Ook heel gewoon. Net als het feit dat een cadeautje nooit wordt opengemaakt waar de gasten bij zijn. Of net als het feit dat ouders meekomen naar een feestje en ook broers en zusjes meenemen. Check. Ach, ik kan zoveel zaken opnoemen. Alles is ‘anders’ zou ik zeggen, maar dat is alleen maar zo vanuit mijn en ons ‘oude’ perspectief. Alles is eigenlijk heel gewoon, alleen ik ben nieuw… wij zijn nieuw. Maar na een half jaar komen we aardig mee en waren we nieuw. Met de nadruk op waren.

Het maakt me verdrietig maar het lucht me ook op. Geduld Lies, geduld. We moeten hier doorheen. De coach die mij hielp toen we naar Amerika verhuisden vertelde mij toen, “Het duurt 9 maanden voor je echt een beetje geland bent in een nieuw land en het duurt 2x zo lang op de terugweg. Reken maar op 18 maanden voor je weer een beetje geland bent in je eigen land.” Nou, daar zijn we dus. Nog 17 maanden te gaan…  

Vandaag is het een grote dag. Rocco en Elle beginnen op hun nieuwe school! Dit keer spreken ze wel de taal. Heck, wel drie talen. Dit keer kunnen ze dus in ieder geval iedereen verstaan, maar het is 1 grote Alles-Is-Anders-Show. Geen uniforms. Op de fiets naar school. Gymles in een ander gebouw en je moet je omkleden om te gymen (dat gebeurt bij Green Hedges School niet!). De kinderen mondiger, de lesstof volledig nieuw. Zitten in groepjes in plaats van tentamenopstelling. Een stoplicht voor de klas die aangeeft of je mag praten of niet. Kortom: er is buikpijn, er zijn tranen, er is spanning. Wat is dit moeilijk, zowel voor hen als nu toch ook weer voor ons. Gelukkig zijn er mijn oude blogs… 

Ik zoek terug en na zes maanden schreef ik: “Vanmorgen juichten de kinderen allebei op de achterbank van onze te grote auto: “Yes! School! School! Can’t wait to go to school!” Ik zag ze uitstappen om via de carpool line blij naar binnen te rennen. Hand in hand nog even achterom kijken om te zwaaien en “BYE MOMMY” te roepen, en off they went. Naar school. Hun school.”

Fingers crossed lieve mensen! Nog iets minder dan drie uur, dan mag ik ze allebei weer ophalen. Op de fiets dit keer! Ik geloof dat ik toch van fietsen houd!!