Fourth blog post

Vrijheid! Het was de hunkering, een hevig verlangen naar (een?) vrijheid, die mij ervan overtuigde dat wij met ons gezin naar de VS moesten afreizen. En toch, al sinds we hier wonen zijn er onzichtbare (of juist heel zichtbare) zaken die mij weerhouden van vrijheid. Die mij het gevoel geven dat ik niet vrij kan zijn, niet vrij kan bewegen. De vrijheid waar ik over spreek is een gevoelsmatige vrijheid, want ik ben natuurlijk gelukkig zo vrij als een vogel. Ik heb het over ‘makkelijke vrijheid’, vanzelfsprekendheden die we vinden in alles om ons heen. Vrijheid zit in van alles: in zomaar de deur uit kunnen (never again met kleine kinderen), de auto pakken, de weg (écht) kennen (zonder navigatie), de winkels snappen, weten wat je waar het beste kunt kopen en op welke momenten. Simpele voorbeelden van vrijheden waarvan je je misschien niet eens bewust bent. Ik was dat in ieder geval echt niet… ik vond het heel vanzelfsprekend om (handsfree) te bellen in de auto, maar nu moet ik op de navigatie letten en is dat belmomentje juist onhandig. Ik wist thuis dat ik op bepaalde dagen even (snel) alleen weg kon, kende onze auto’s door en door (nu kan ik de ruitenwisser nog net vinden) en de omgeving toch wel! Ik realiseer me dezer dagen dat ik het gevoel van onvrij zijn alleen zelf kan wegnemen. Het is immers maar gevoelsmatig. Dus wat weerhoudt me en welke drempels heb ik te slechten?

Vandaag voelde ik me voor het eerst in een lange tijd echt even vrij en herken ik het gevoel van vrijheid van thuis. Al weken laat ik manlief de auto in en uit de garage rijden omdat ik doodsbang ben er één of twee spiegels af te rijden. De garages zijn groot, maar de auto’s zijn precies even groot. Het is centimeterwerk. Vandaag was er geen ontkomen aan, hij was weggegaan en had de auto niet naar buiten gereden. Ik moest! Met klotsende oksels, een stalen gezicht en een voorzichtig gemompeld YES reed ik onze grote Chrylser dan toch zomaar zelf de garage achteruit. Niks loos natuurlijk. Maar op de een of andere manier zijn er allemaal van dat soort kleine onbenullige zaken die mij mijn gevoel van vrijheid ontnemen. En ik laat dat dus ook (te lang) toe! Klaar nu, over en uit. Ik ga het zelf doen. Dus bij thuiskomst ook weer dapper – met het zweet op de bovenlip – de garage ingereden. En net toen ik bedacht dat ik echt nog even naar voren moest omdat anders de garagedeur op de achterkant zou landen drukte zoonlief vast (“ik wilde je alleen maar helpen!”) op de knop. Enfin, dat liep maar net goed af.

Ook vind ik het rijden af en toe nog best spannend hier. Grote (groot, groter, grootst) wegen hier en gigantisch druk. Afritten op links, op rechts. Express lanes. Tol-poorten met keuze uit EZ-Pass/creditcard/cash. Inhalen op rechts. Toch een soort autorijden voor gevorderden I guess. Maar als de druk toeneemt dan kun je ook die uitdagingen niet meer uit de weg. En ik moest naar IKEA want schoonmoeder zou komen en we waren beddengoed vergeten voor dat speciale IKEA king size bed met hun irritante speciale IKEA king size afmetingen. Dus moest ik een retourtje IKEA doen. Na zoiets relatief simpels voel ik me dan sterker, ook weer gedaan. Alleen. Ik kan dat! Schoonmoeder kwam vrijdag aan, maar mijn broer ook. De lieve man was in San Francisco voor werk en vloog ‘even’ naar ons toe voor drie nachtjes. Wat was het een gezellig weekend! En nog flink wat dagen met mijn lieve schoonmam te gaan gelukkig. Heel stoer riep ik dat ik mijn broer natuurlijk naar het vliegveld zou rijden om 5u ‘s morgens op maandag, maar ook dat had ik nog niet eerder gedaan. En ook dat ging prima. Hoppa. Zo gaat ie goed! Weer een beetje sterker. Weer wat meer vertrouwen. Weer wat vrijer.

Bijzonder om te ervaren hoe die heel simpele zaken, zoals de weg kennen maar óók en vooral die weg alleen durven betreden, zo essentieel zijn voor het ‘landen in een nieuwe omgeving’. Bijzonder ook dat ik dat best lang durf te ontkennen. Het overkomt me niet voor het eerst (ooit woonde ik een paar jaar op Malta en ook toen liet ik me graag leiden), maar deze keer ben ik me er erg van bewust. Deze keer wil ik het zelf kunnen, wil ik leiden. Het kan misschien een zijspiegel kosten, maar dan heb je wel wat! Vrijheid…

Sinds de kinderen niet meer naar school gingen in Nederland zijn ze dag en nacht bij me. Heerlijk, maar ook verstikkend inmiddels. Want vrijheid is voor mij ook dat je af en toe even alleen kunt zijn, nadenken, lezen. Je eigen dagritme kunt bepalen. Sporten (zonder gehuil, gedoe of mee-boksende per ongeluk mij schoppende kinderen net wanneer ik een sit-up/crunch doe), maar ook bijvoorbeeld winkelen, boodschappen doen, een krant lezen. Alles alles ALLES doe ik met de kinderen (en zij met mij!) en ik vind het heel hoog tijd voor school! Ze zijn er zelf net zo ontzettend aan toe want ook zij zijn toe aan vrijheid. Los van mij, nieuwe vrienden, de taal leren, hun eigen vrijheid hervinden in deze nieuwe omgeving. Alledrie zijn we toe aan vrije ruimte. Vandaag mocht ik eraan proeven (en zij ook een beetje). Zij mochten met manlief en oma naar het National Air and Space Museum in Washington DC en ik moest iets terugbrengen naar Nordstrom Rack, een outlet van de winkel Nordstrom. Ik heb daar wel 3 UUR (!) van mijn vrijheid genoten. Telefoon op stil en rondkijken. En met elk item dat ik in mijn shopping cart smeet voelde ik me vrijer en vrijer. OEPS. Maar ik had het écht allemaal nodig. Alles. En elke vrije minuut…

Enfin, bijna is het zover. Bijna gaan de kinderen naar school en komen er vrije uren voor hen en voor mij. Een gym-abonnement sloot ik reeds af en ik kan niet wachten om er gebruik van te maken. Sporten, fit worden, nadenken, me-time. Vandaag kocht ik vast veel (maar dan ook heel erg veel) sportkleding. Ik ben er klaar voor! Ik ga mijn vrije ‘state of mind’ tegemoet rennen in mijn nieuwe Nike-outfit! En de kinderen kregen een nieuwe rugzak. Zij gaan hun eigen nieuwe vrijheid proeven vanaf komende week en hun rugzakken vullen met ervaringen, vriendschappen, een nieuwe taal, …